Wygląd:

Pierożki mają białą, gładką skórkę; wewnątrz białe nadzienie z delikatnymi czerwonymi kropeczkami pochodzącymi od przypraw, z widocznymi ziarenkami brązowej kaszy, rodzynkami i drobinkami zielonej mięty

Kształt:

Kształt pierożka – półokrągły z falbanką

Rozmiar:

rednica półokręgu – 5 cm, wielkość falbanki – 1 cm

Barwa:

Na zewnątrz – biała; nadzienie – białe z widocznymi rodzynkami, ziarenkami kaszy, kropeczkami przypraw i drobinkami zielonej mięty

Konsystencja:

Konsystencja stała, ciasto delikatne, nadzienie kremowe z wyczuwalnymi ziarenkami kaszy

Smak:

Typowy dla pierogów z serem i kaszą gryczaną – nadzienie lekko słone, od czasu do czasu osłodzone rodzynkiem; wyczuwalny bardzo delikatnie smak cynamonu, imbiru i pachnącej mięty

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Powszechne przekonanie – zarówno wśród Polaków, jak i cudzoziemców – że pierogi to typowe danie kuchni staropolskiej, nie jest do końca prawdą. Ojczyzną pierogów są bowiem Chiny. Z Chin pomysł gotowania, pieczenia lub smażenia kawałków ciasta makaronowego, napełnionego najrozmaitszymi farszami, dotarł przez Rosję do Polski i powędrował dalej na zachód Europy. Do Polski pierogi trafiły po raz pierwszy w XIII w. dzięki biskupowi Jackowi Odrowążowi (późniejszemu św. Jackowi), który zachwycił się ich smakiem podczas pobytu w Kijowie. Ciekawa jest również etymologia słowa „pieróg”. Według słownika Aleksandra Brücknera to jedyna u nas pozostałość z prasłowiańskiego słowa pir, oznaczającego biesiadę oraz bardziej specyficznie – nazwę ciasta obrzędowego. Bo też niegdyś pierogi pieczone były tylko z okazji świąt. Każde święto miało swój różniący się nie tylko kształtem, ale i farszem pieróg. Były kurniki – duże pierogi weselne o wielu nadzieniach, ale zawsze z dodatkiem kurzego mięsa, były knysze – pierogi żałobne, podawane na stypie, były kolatki – pieczone w styczniu, na początku Nowego Roku, na pamiątkę pogańskiego święta Kolady. Były wreszcie regionalne odmiany pierogów, charakterystyczne dla różnych części Polski: hreczuszki, sanieszki i socznie. Kuchnia polska pokochała pierogi i obecnie są one uważane przez cudzoziemców za typowe polskie danie. Od lat pierogi są również lubelską specjalnością kulinarną. Robiły je nasze prababcie, babcie, mamy, a teraz robi je nasze pokolenie, ponieważ są niezwykle smaczne i zdrowe. Lubelszczyzna od niepamiętnych czasów słynęła z potraw z mąki i kasz. W biednym regionie trzeba się było nauczyć przyrządzać coś z niczego. Gospodynie doszły do mistrzostwa w przygotowywaniu prostych, ale bardzo smacznych potraw. Na terenach położonych na wschód od Wisły charakterystycznym daniem świątecznym były od dawien dawna pieczone pierogi. Nadziewano je m.in. ziemniakami, serem, kapustą, grzybami lub kaszą gryczaną albo jaglaną. Tradycja nie ginie. Pierogi nadal są główną potrawą podawaną podczas festynów i konkursów kulinarnych promujących regionalne kulinaria. Największą sławę zyskał sobie pieróg biłgorajski z farszem z kaszy gryczanej, ziemniaków i sera. Jest to pieróg pieczony. Pierogi nowodworskie są gotowane – z charakterystyczną dla Lubelszczyzny kaszą gryczaną. Kasza – po polsku tatarka, na Rusi hreczka, na Litwie greczycha – na ziemi lubartowskiej, gdzie położony jest Nowodwór, zwana jest gryką lub hreczką. Uprawiano ją tu od zawsze, co wiąże się to z niską bonitacją gleb – IV, V klasy. Ziarno przerabiano w kaszarniach, których w okresie powojennym było około 30. Obecnie w związku z niską ceną gryki, uprawy zmniejszyły się. Jednocześnie zlikwidowano kaszarnie. Ale nie wszystkie – niektóre unowocześniły się i zwiększyły swoją produkcję, jak np. Kaszarnia Berejów w gminie Niedźwiadka, Kaszarnia w Górce Lubartowskiej. Kaszarnia w Kamionce przerabia kaszę na potrzeby miejscowych rolników.