Wygląd:

Pieróg o kształcie półokrągłym z charakterystyczną falbanką w miejscu zlepienia. Na przekroju widoczny farsz.

Kształt:

Półokrągły, na przekroju elipsoidalny.

Rozmiar:

Półkole o średnicy ok. 6 cm i grubości ok. 1,5-2,0 cm.

Barwa:

Zewnętrzna jasnobeżowa, na przekroju widoczny farsz w zależności od rodzaju.

Konsystencja:

Konsystencja stała, miękka, delikatna.

Smak:

Charakterystyczny dla ciasta pierogowego. Smak i zapach farszu słodki lub lekko kwaśny.

Dodatkowe Informacje:

Dwa warianty farszu do pierogów: z owocami lub serem.

Tradycja:

W Polsce pierogi należały od dawien dawna do potraw tradycyjnych. Pieczone lub gotowane przygotowywane były jako danie świąteczne, najczęściej jednak podawane były jako danie obiadowe. W zależności od okoliczności, ich nadzienie stanowiły ziemniaki, ser, kapusta z grzybami lub owoce. W Głownie i okolicach pierogi zaczęto wytwarzać od początku XX w. Wytwarzano je z ciasta na bazie mąki, jaj, oleju i wody. Różnica występowała jedynie w nadzieniu. Do najbardziej popularnych należały pierogi z owocami oraz serem. Pierogi z owocami rozpowszechniły się w okresie międzywojennym, tworzone w oparciu o owoce leśne pozyskiwane z lokalnych lasów (jagody, maliny, borówki itp.) lub sadów – jabłka, gruszki, truskawki, wiśnie, śliwki. Także ser wytwarzano praktycznie w każdym gospodarstwie, dzięki czemu był do niego łatwy dostęp. Pierogi z serem doprawiano do smaku różnorakimi dodatkami czyniąc z nich raz potrawę wytrawną dodając pieprz, sól, cebulę, a niekiedy – głównie przed świętami – słodką, szczególnie po rozpowszechnieniu w okresie międzywojennym cukru z buraków cukrowych. Do serowego farszu dodawano również miód lub rodzynki. Pierogi z Głowna zasłynęły ze swojej wysokiej jakości nie tylko w okolicach Głowna, ale także na terenie Łodzi, Łowicza, a nawet Warszawy, gdzie dostarczano je na jarmarki i do lokalnych sklepów.