Wygląd (zewnętrzny i na przekroju)                    

Półokrągłe, tradycyjne w wyglądzie pierogi (gotowane), jasnokremowe na zewnątrz i jasnobrązowe na przekroju, z widocznymi cząstkami smażonej cebuli

Kształt (zewnętrzny i na przekroju)

Kształt półokrągły z falbanką na brzegu i jasnokremową skórką

Wielkość

Długość około 7 cm, szerokość 3-5 cm, grubość 1,5-2 cm.

Barwa (zewnętrzna i na przekroju)

Jasnokremowe z zewnątrz i jasnobrązowe w środku, w nadzieniu widać cząstki podsmażonej cebuli

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

Konsystencja stała; miękkie, delikatne w dotyku

Smak i zapach

Smak i zapach gotowanego mącznego ciasta, smażonych ziemniaków i smażonej cebuli
 

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Legenda głosi, że do naszego kraju pierogi trafiły za sprawą Jacka Odrowąża – zakonnika, który wracając z Rusi miał przywieźć przepis na pierogi. Według wcześniejszych zapisków to Chińczycy jako pierwsi przygotowywali pierogi. Niezależnie skąd trafiły do Polski, pierogi wpisały się w naszą kuchnię i są w niej obecne do dziś.

Jak Polska długa i szeroka, każdy region ma swoje pierogowe specjały. Nadzienie z kaszy gryczanej, soczewicy, bobu czy gotowanej fasoli to lokalne przysmaki. Na tradycje kulinarne mają wpływ warunki naturalne czyli miejsce, gdzie żywność jest produkowana, a także sposób jej wytwarzania. Równie ważne są, przechodzące z pokolenia na pokolenie, przepisy, technologie oraz codzienne i świąteczne zwyczaje żywieniowe.

Lubelszczyzna od niepamiętnych czasów słynęła z potraw z mąki i kasz. W biednym regionie trzeba się było nauczyć przyrządzać coś z niczego. Gospodynie doszły do mistrzostwa w przygotowywaniu prostych, ale bardzo smacznych potraw. Na terenach położonych na wschód od Wisły, charakterystycznym daniem obiadowym były od dawien dawna pierogi. Region hrubieszowski szczególnie słynie z pierogów. To stały element obiadowy w domach, jak również na wszelkich lokalnych stoiskach tradycji kulinarnych. Członkinie Klubu Seniora „Srebrne świerki” z Kułakowic Trzecich tradycyjną metodą przygotowują pierogi z ziemniakami i cebulą, które znane są w regionie „kryzysówkami”. W wywiadach etnograficznych mieszkanki Kułakowic Trzecich opowiadają, że pierogi mają bardzo starą metrykę, ponad 50-letnią i jak sama nazwa wskazuje, przygotowywano je na „przednówku”, w okresie niedoboru żywności, również w dni postne. Wówczas okrasą była tylko smażona cebula na oleju roślinnym. Takie pierogi lepiły ich babcie. Była to potrawa rodzinna, a przepis przekazywano z pokolenia na pokolenie.

Przepis na pierogi z ziemniakami i cebulą jest następujący: „Podawane proporcje na ciasto to 500 g mąki pszennej, 1 żółtko, 1 łyżka oleju, 1 łyżeczka soli, 1 szklanka gorącej wody, farsz: 2 kg ziemniaków, 2 cebule, 2-3 łyżki tłuszczu, sól, pieprz; okrasa: słonina, cebula (lub tylko cebula i tłuszcz). Mąkę przesiać, dodać sól, wymieszać. Usypać kopczyk, zrobić dołek, wbić żółtko i wlać olej. Wyrobić ciasto, stopniowo dolewając wodę. Dokładnie wymiesić, przykryć ściereczką i odstawić na 15 minut, aby „odpoczęło”. Ziemniaki obrać, zetrzeć na tarce jak na placki, odcisnąć nadmiar wody. Cebulę pokroić w kostkę i zeszklić na patelni na tłuszczu, dodać starte ziemniaki. Smażyć, aż powstanie zbita masa. Dodać sól i pieprz. Całość wymieszać. Ciasto rozwałkować na stolnicy i wycinać szklanką krążki lub podzielić na części, robić wałeczki i kroić jak na kopytka. Cząstki rozciągać na placuszki, nakładać przygotowany farsz i zlepiać. Pierogi gotować w osolonej wodzie z 2 łyżkami oleju około 3 minut od ich wypłynięcia na powierzchnię. Pokrojoną słoninę i cebulę usmażyć. Pierogi polać okrasą.”