Wygląd:

Płyn złocisty, nalany do kufla pokrywa się białą pianą

Rozmiar:

Beczka typu KEG o poj. 30 l, 50 l

Barwa:

Złocista z wyraźnie widocznymi pęcherzykami CO2, uchodzącymi z dołu ku górze

Konsystencja:

Zawartość dwutlenku węgla powoduje przyjemne szczypanie w język

Smak:

Łagodny z wyczuwalną charakterystyczną goryczką o zapachu naturalnym – swoistym

Dodatkowe Informacje:

Barwa - 9,5 jednostek EBC; alkohol – 5,3% obj.; kwasowość – 3,73 ml NaOH; stężenie jonów wodorowych pH - 4,1 Piwo jest napojem orzeźwiającym, dobrze gaszącym pragnienie, a ponadto ma odpowiednią wartość odżywczą i dietetyczną. Działanie orzeźwiające przypisuje się niskiej zawartości alkoholu etylowego, obecności dwutlenku węgla oraz smakowym składnikom chmielu. Piwo dobrze gasi pragnienie oraz uzupełnia utratę wody i soli mineralnych w organizmie.

Tradycja:

Pierwsze ślady dotyczące piwa pozostawiła antyczna cywilizacja sumeryjska. Są to gliniane tabliczki pokryte pismem klinowym sprzed ponad sześciu tysięcy lat. Jest jednak bardzo prawdopodobne, że początki produkcji tego napoju są jeszcze dawniejsze. „(…) Z czasów imperium babilońskiego, które nastąpiło po Sumerach, pochodzą cenne informacje o znaczeniu piwa w społeczeństwie. Można je znaleźć np. w słynnym Kodeksie Hammurabiego, założyciela pierwszego państwa (ok. 1730 roku p.n.e). Jeden z artykułów kodeksu przewiduje przykładne kary dla piwowarów, którzy naruszają prawo. Najwyższą karą było utopienie producenta w jego własnym piwie, jeśli okazało się ono niezdatne do spożycia. Prawdziwy kult stworzyli Egipcjanie. Ozyrys był patronem piwowarów, a Izis opiekunką zbóż, dlatego od czasu pierwszej dynastii (3 300 lat p.n.e.) żadna ceremonia ku czci zmarłych nie mogła obejść się bez tego napoju. Bóg Atum w „Księdze zmarłych” mówi tak: „Otrzymuję ofiary na mych ołtarzach, piję piwo z pucharów o zmierzchu, w całym dostojeństwie Pana wszystkich rzeczy”. Natomiast w egipskiej „Księdze snów” za pomyślną wróżbę uznaje się sen, w którym pojawia się piwo” („Wielka księga piw świata” Gilbert Delos, przekład Andrzeja Brudzińskiego i Anny Ochnio-Brudzińskiej, Warszawa 1994). Pierwsze browary typu rzemieślniczego pojawiły się w miastach europejskich między XI a XII stuleciem. Pierwszy piwowar zarejestrowany był w 1259 roku w Strasburgu. W 1516 roku elektor bawarski książę Wilhelm wydał słynne „Reinheitsgebot”, prawo czystości składu piwa, które nakładało na wytwórców obowiązek posługiwania się jedynie trzema surowcami: jęczmieniem, chmielem i wodą. Prawo to obowiązuje do dnia dzisiejszego i pozwala piwowarom niemieckim bronić się skutecznie przed zagraniczną konkurencją. Tradycja produkcji piwa wschowskiego dawniej – FRAUSTADT – sięga XI wieku. W roku 1514 Zygmunt Stary, król polski zabraniał mieszkańcom miasta Wschowy wyszynku wina, zezwalał jedynie na wyszynk piwa w domach prywatnych. W roku 1676 król Jan III, zezwolił burmistrzowi Marcinowi Grotce wybudować browar. Materiały archiwalne dotyczące miasta Wschowa z lat 1808–1811 informują o zawaleniu się Browaru Zamkowego we Wschowie, inne zaś mówią o zasadach warzenia piwa dubeltowego czy też szlacheckiego, prawie wstępowania do Cechu Piwowarskiego, warzenia piwa i jego wyszynku. Historia kolejnych lat wschowskiego browarnictwa pochodzi z książki adresowej członków Browaru i zrzeszenia zawodowego niemieckich państw (roczniki 1908 i 1912) oraz przemysłu browarniczego Europy (roczniki 1914 i 1920). Informują one, iż w 1838 roku został założony we Wschowie browar miejski – Stadtbraurei Fraustadt. W 1880 roku przebudował go ówczesny właściciel - Hermann Martini, a w roku 1913 zakład przejął Bruno Riedel, który warzył piwa dolnej i górnej fermentacji ze słodu otrzymywanego we własnej słodowni. Po wojnie, kiedy przydziały surowców były tak małe, że nie sposób było utrzymać browaru z produkcji piwa, połączył swój zakład z browarem mieszczańskim – z niemiecką Burgerliches Brauhaus. W ten sposób mógł wykorzystać przydział surowców przysługujący obydwu browarom. Drugi większy browar w tamtych czasach w roku 1893 odkupił ówczesny kolekcjoner browarów z Bremy – C.L. Wilhelm Brand, właściciel między innymi browaru w Zielonej Górze i ST. Pauli Brauerei w Bremen. Po dwóch latach właścicielem browaru mieszczańskiego Burgerliches Brauhaus został Carl Weidner, a w 1916 roku jego spadkobiercy. Do produkcji piwa wschowskiego używa się słodu pilzneńskiego, który ma szarożółtą barwę i swoisty zapach ziarna. Następnym surowcem jest chmiel, który nadaje piwu szlachetną i przyjemną gorycz oraz specyficzny aromat. Związki goryczkowe mają właściwości antyseptyczne, wpływające na podniesienie trwałości piwa. Piwo od dawna używane jest też w kuchni, choć w dość ograniczonym zakresie. Z tradycji klasztornych wywodzi się zwyczaj popijania sera piwem (mnisi wytwarzali zarówno ser, jak i piwo).