Wygląd:

Niewielkie, dosyć cienkie, owalne placki o nierównej, przyrumienionej powierzchni, na przekroju porowate.

Kształt:

Owalny.

Rozmiar:

Średnica placka od 8 cm do 20 cm, grubość do 2 cm.

Barwa:

Zewnętrzna kremowo-brązowa, na przekroju kremowo-żółta.

Konsystencja:

Powierzchnia placka twarda i chrupiąca. Wewnątrz placki miękkie, elastyczne.

Smak:

Lekko słodkawy.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Mieszkańcy Młodowa i Głębokiego, a także Piwnicznej, Kokuszki i Łomnicy, co najmniej od lat 30-tych XX wieku wypiekali różnego rodzaju placki z ciemnej mąki żarnowej, pieczone na blasze pieca, które w biedniejszych gospodarstwach stanowiły codzienne pieczywo. „Dawniej jak trzeba było iść paść krowę, to się takie placki piekło. Dzieci do szkoły brały. W domu nieraz nie było chleba, nie było sklepów, ale też nie było za co chleba kupić, to mamy, babcie piekły taki placuś, żeby zaspokoić głód” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami wsi Młodów). Tak jak większość potraw w tym regionie, placki przygotowywano z produktów z własnego gospodarstwa. Ponieważ na terenach górskich, aż do połowy ubiegłego wieku, wśród upraw zbożowych przeważał owies i jęczmień, tradycyjnie placki pieczono z mąki owsianej lub jęczmiennej, niekiedy żytniej mielonej w domowych żarnach. Jeśli zabrakło mąki, do ciasta dodawano starte ziemniaki. Mniej więcej od lat 50-tych i 60-tych XX wieku do przygotowania placków zaczęto używać mąki mielonej w młynie, w tym coraz częściej mąki pszenicznej. By spulchnić ciasto dodawano do niego kwaśne mleko lub serwatkę. W przypadku braku serwatki lub kwaśnego mleka gospodynie stosowały tzw. kwaśną wodę mineralną ze źródła w Głębokiem. Woda (wodorowęglanowo-sodowo-wapniowo-magnezowa) dzięki swoim właściwościom nadawała ciastu puszystości i charakterystycznego smaku i nie było wówczas konieczności użycia sody. Wykorzystanie kwaśnej wody do przygotowania placków pasterskich jest charakterystyczne tylko na ww. terenie i jest cechą odróżniającą je na tle innych podobnych bardzo popularnych w regionie placków. Placki pasterskie pieczone były i są do dziś zazwyczaj na rozgrzanej blasze. Mogą być spożywane zarówno na ciepło, jak i na zimno, bez dodatków lub z nimi. Najczęściej jedzone są z masłem, słodkim lub kwaśnym mlekiem, serem, miodem, smalcem, słoniną. Dawniej były częstym pożywieniem pasterzy wypasających stada na polanach górskich – skąd też wzięła się ich nazwa. Obecnie cieszą się ogromną popularnością na wszelkich biesiadach plenerowych, jarmarkach i innych imprezach, których celem jest promocja produktów lokalnych. Co więcej placki pasterskie, które dawniej były codziennym pożywieniem uboższych warstw społeczeństwa, obecnie coraz częściej podawane są na weselach. „Jak ktoś ma tzw. stół wiejski, to zamawia takie placki. Już na kilka wesel takie placki piekłam” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami wsi Młodów).