Wygląd:

Cienkie, podłużne kawałki pasków, różnej długości i szerokości, ale jednakowej grubości, o powierzchni chropowatej, niejednorodnej.

Kształt:

Niejednorodny, zależy od pocięcia większego placka na paski.

Rozmiar:

Długość i szerokość różna dla każdego placka, grubość kilku milimetrów.

Barwa:

Jasnozłocista z ciemnobrązowymi lub czarnymi wybarwieniami.

Konsystencja:

Dosyć twarde, łamliwe, suche, lekko chropowate na powierzchni.

Smak:

Mączny z wyczuwalnym posmakiem spieczonego ciasta.

Tradycja:

Podstawą pożywienia na Kujawach były m.in. produkty i potrawy przygotowywane ze zbóż. Na mąkę przetwarzano głównie żyto i pszenicę. Z mąki, dawniej głównie żytniej robiono kluski, a jak były kluchy, to i placki z ciasta kluskowego przypiekane na płycie pieca węglowego – nieodzownego w tradycyjnej kuchni Kujaw. „(…) Zawsze, jak robiło się kluski to były placki często, (…) od małego dzieciaka, 6-7 lat, jak ino pamintom, byłam mało, podbirało się mamie, (…) suche się jadło, brało się kawał i szło na podwyrek. Placki to był taki przedobiadek, dziecioki się najadły tych placków to mnij zjadły obiadu” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami Bronisławowa). Placki z ciasta kluskowego, zwane też sucharkami to cienkie, suche, łamliwe, o różnej długości i szerokości, ale jednakowej grubości paski ciasta, przygotowywane najczęściej z kawałków ciasta pozostałych po pokrojeniu dużego placka ciasta przeznaczonego na kluski. „Mąkę pszenną przesiać przez sitko, rozsypać na stolnicy, zrobić wgłębienie w mące, wbić 1 całe jajko, 2 żółtka, dodać troszkę zimnej wody. Zagnieść ciasto, musi być raczej twarde, nie za miękkie bo się będzie sklejało. Rozwałkować placki, pokroić w paski na kluski. Kiedyś się cały placek piekło na fajerkach, ale zazwyczaj mama dawała resztki z placka żeby upiec” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami Bronisławowa). Kawałki surowego ciasta kluskowego przypiekano bezpośrednio na płycie węglowej. Choć mówi się „placki pieczone na fajerkach”, to podpiekano je raczej z boku pieca, tam gdzie była niższa temperatura, aby ich nie przypalić. „Placki piecze się, a raczej suszy na płycie węglowej z boku pieca, aby się nie spaliły bo fajerki za mocno rozgrzane. Opiekać z obu stron, aby się dobrze wysuszyły, były dosyć twarde i suche. Na powierzchni powstają bąble, które muszą popękać” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami Bronisławowa). Po upieczeniu placki nabierają jasnozłocistej barwy z ciemnobrązowymi lub czarnymi wybarwieniami w kształcie okrągłych plamek różnej wielkości, niekiedy też plamki mogą tworzyć większe powierzchnie.