Wygląd:

Placek drożdżowy lub placek z ciasta ziemniaczanego przypieczony z obu stron z pozostałością liści kapusty.

Kształt:

Okrągły lub owalny, kształt i wielkość zależy od liścia kapusty.

Rozmiar:

Wielkość talerzyka deserowego, średnica około 10-15 cm.

Barwa:

Kolor żółtozłoty, przypieczony.

Konsystencja:

Ciasto drożdżowe, sprężyste, miękkie lub ciasto ziemniaczane sparzone gorącym mlekiem.

Smak:

Zapach świeżego ciasta drożdżowego i duszonej kapusty, smak ciasta drożdżowego nasiąkniętego roztopionym masłem i cukrem z cynamonem lub zapach placków ziemniaczanych z aromatem kapusty nasiąkniętych tłuszczem.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Poleśniki wypiekane były przy okazji żniw, dożynek (jako główne danie), do prac jesiennych, podczas szkubaczek (darcie pierza), łuskania fasoli. Przy tych okazjach nie podawano kanapek ani innych potraw, ale właśnie poleśniki. W części „nizinnej” Śląska Cieszyńskiego, czyli w okolicy Cieszyna poleśniki robione były z ciasta drożdżowego wyrabianego z mąki pszennej żarnówki lub mąki grysikowej. Gospodynie z okolic Cieszyna nie mogły narzekać na brak mąki pszennej. Uprawie zbóż w tej części Beskidu sprzyjają dobre warunki klimatyczne, glebowe i ukształtowanie terenu. Natomiast w górach, gdzie warunki klimatyczne, glebowe i ukształtowanie terenu nie sprzyjały uprawie zbóż, mąkę zastąpiono tartymi ziemniakami, które udawały się znacznie lepiej. Pierwsze zapiski o uprawie ziemniaka w górach sięgają początków XIX wieku, ich gwarowa nazwa odmian to: modrzoki, rużoki, sałacioki, lipcówki itp. Warzywo to stało się najpopularniejszym składnikiem potraw mieszkańców Beskidu Cieszyńskiego.