W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z naszej witryny oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu. W każdym momencie można dokonać zmiany ustawień Państwa przeglądarki. Zobacz politykę cookies.
Powrót

Polityka klimatyczna

Ramowa Konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu[1] została przyjęta w Nowym Jorku 9 maja 1992 r. i przedstawiona krajom do podpisu na Konferencji w Rio de Janeiro w czerwcu tego samego roku. Uzgodnienie i podpisanie Konwencji dało formalny początek międzynarodowej współpracy dotyczącej przeciwdziałaniu zmianom klimatu i przyczyniło się do rozwoju dalszych porozumień w tym zakresie.

Jej podstawowym celem jest ustabilizowanie emisji gazów cieplarnianych na poziomie, który ograniczałby negatywny wpływ człowieka na zmiany klimatu. Konwencja zakłada także międzynarodową współpracę w przeciwdziałaniu zmianom klimatu, w szczególności ograniczaniu emisji gazów cieplarnianych (GHG) odpowiedzialnych za zjawisko globalnego ocieplenia. Konwencja zobowiązuje Strony do współpracy w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych, adaptacji do zmian klimatu, badań naukowych i systematycznej obserwacji klimatu, rozpowszechniania technologii, praktyk i procesów redukujących antropogeniczne emisje gazów cieplarnianych, raportowania emisji gazów cieplarnianych oraz udzielania pomocy finansowej państwom rozwijającym się w tym zakresie. Konwencję klimatyczną ratyfikowało 197 państw i jedna organizacja międzynarodowa (Unia Europejska).

Wraz z rozwojem prac w ramach Konwencji była ona uzupełniana.

Pierwszym uzupełnieniem, które doprecyzowało postanowienie Konwencji, był Protokół z Kioto[2] przyjęty w grudniu 1997 r., a kolejnym Porozumienie paryskie[3], które przyjęto w grudniu 2015 r., stanowiące obecnie filar międzynarodowych i globalnych działań na rzecz klimatu. Celem porozumienia jest zatrzymanie wzrostu średniej globalnej temperatury na poziomie poniżej 2oC względem poziomu z czasów przedprzemysłowych oraz podjęcie starań, było to nie więcej niż 1,5 oC.

Wśród krajów emitujących najwięcej gazów cieplarnianych na świecie w 2022 r. znalazły się m.in Chiny (29,19%), Stany Zjednoczone (11,19%), Indie (7,33%) ,Unia Europejska (6,67%) oraz Rosja (4,8%)[4].

Łącznie odpowiadają za ponad 50% całkowitych emisji gazów cieplarnianych.


[1] Ramowa konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, sporządzona w Nowym Jorku 9 maja 1992 r., Dz. U. z 1996 r. Nr 53, poz. 238, https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=wdu19960530238

[2] Protokół z Kioto do Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, sporządzony w Kioto 11 grudnia 1997 r., Dz.U. 2005 nr 203 poz. 1684, https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WDU20052031684/O/D20051684.pdf

[3] Porozumienie paryskie do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, sporządzonej w Nowym Jorku 9 maja 1992 r., przyjęte w Paryżu dnia 12 grudnia 2015 r, Dz.U. 2017 poz. 36,  https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/ DocDetails.xsp?id=WDU20170000036

[4] JRC Science for Policy Report, GHG emissions of all world countries 2023 https://edgar.jrc.ec.europa.eu/booklet/GHG_emissions_of_all_world_countries_booklet_2023report.pdf