Wygląd:

Gęsta jednolita masa śliwkowa.

Kształt:

Przyjmuje kształt naczynia, w którym się znajduje.

Rozmiar:

W zależności od naczynia, w którym się znajduje.

Barwa:

Brązowa z odcieniem czerwonym lub brunatnym.

Konsystencja:

Gęsta, smarowna, w miarę jednolita masa, z niewielkimi fragmentami owoców lub ich skórek.

Smak:

Słodko-kwaśny, charakterystyczny dla smażonych śliwek.

Tradycja:

W XIX wieku we wsiach Polski środkowej nie rosło zbyt dużo sadów, zazwyczaj w każdym gospodarstwie uprawiano jedynie kilka lub kilkanaście drzew owocowych. W okolicach Kałęczewa, w sadach owocowych popularne były śliwy węgierki. Węgierki należą do owoców, które zawierają sporo cukrów, dzięki temu znakomicie nadają się na różnego rodzaju przetwory, m.in. powidła. Na powidła najlepiej nadają się śliwki dojrzałe i zdrowe, które przed rozpoczęciem smażenia powideł należy odpestkować. W niektórych gospodarstwach lub dworach, gdzie przetwory z warzyw i owoców robiono w większych ilościach, można było znaleźć maszyny do fasowania, wówczas śliwki gotowano z pestkami. Dojrzałe śliwki węgierki z okolic Kałęczewa były wystarczająco słodkie, nie dodawano więc do nich cukru ani wody. Owoce gotowano w szerokim płaskim naczyniu lub kotle przy słabym ogniu, przez kilka godzin, a nawet kilka dni, tak długo aż rozmiękną, następnie ciepłe poddawano fasowaniu przez cienkie sito. Czasami do powideł śliwkowych pod koniec gotowania dodawano przyprawy takie jak anyżek, goździki, cynamon i miód. Po zagotowaniu śliwki należy przetrzeć przez sito, a przetartą masę przełożyć do kamiennych garnków i zapiec w piecu chlebowym. Obecnie do tego celu używa się słoików, które zamyka się woskowym papierem, a następnie gumką. Tak przygotowane powidła, według tradycyjnej receptury cieszą się niesłabnącą popularnością, szczególnie wśród turystów odwiedzających Kałęczew i okolice.