Wygląd:

Kawałki ususzonych kapeluszy grzybów pociętych na plastry, lekko skręconych lub całe kapelusze, lekko zmarszczone.

Kształt:

Kapelusze okrągłe, kawałki podłużne.

Rozmiar:

Cienkie kawałki o długości od 2-5 cm.

Barwa:

Barwa jasna z ciemniejszymi paskami grzybni lub jasnozielonymi. Całe kapelusze od dołu jasne, na wierzchu jasnobrązowe.

Konsystencja:

Suche, twarde w dotyku, przy złamaniu pękają.

Smak:

Zapach suszonych prawdziwków.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Bory Tucholskie są jednym z największych zwartych kompleksów leśnych w Polsce, które obfitują w wiele gatunków grzybów, w tym w prawdziwki. Lasy, oprócz grzybów, dostarczały mieszkańcom okolicznych wsi inne owoce runa leśnego, które bardzo często były elementem handlu. W jadłospisie Borowiaków grzyby odgrywały bardzo ważną rolę, szczególnie w okresie przednówka. Ludność wykorzystywała grzyby jako dodatki do wielu potraw, dlatego żeby jak najdłużej zachować ich smak i aromat, konserwowała je na różne sposoby, najczęściej poprzez suszenie, czy też marynowanie. Suszone grzyby służyły jako dodatek do różnego rodzaju zup, sosów czy jajecznicy. Mieszkańcy wsi suszyli wszystkie znane im jadalne odmiany grzybów, jednak za najlepsze uważane były prawdziwki, czyli borowiki. Grzyby przeznaczone do suszenia nie myto, tylko oczyszczano, wybierano tylko egzemplarze nierobaczywe. Małe suszono w całości, w dużych odkrajano kapelusz od trzonka, który krojono w plasterki. Tak przygotowane grzyby kładziono na specjalnych sitach i suszono na słońcu bądź w piecach chlebowych. Wysuszone grzyby przechowywano w szczelnie zamkniętych słoikach lub w papierowych torebkach.