Wygląd:

Klarowny płyn z widocznymi, błyszczącymi oczkami tłuszczu na powierzchni i zanurzonym makaronem. Dodatkami są marchewka i drobno posiekana pietruszka.

Kształt:

W zależności od naczynia.

Rozmiar:

W zależności od naczynia.

Barwa:

Słomkowożółta.

Konsystencja:

Płynna, w dotyku śliska i tłustawa.

Smak:

Charakterystyczny dla wywarów mięsno-warzywnych. Wyczuwalny zapach pietruszki, marchwi, selera, pora, cebuli oraz przyprawy.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Zamek Kmitów i Lubomirskich, położony na zalesionym wzgórzu nad rzeką Leksandrówką we wsi Stary Wiśnicz w Małopolsce, to jedna z największych i najwspanialszych w kraju rezydencji magnackich. Rezydencja Lubomirskich stała się w XVII wieku ważnym centrum kultury. Długi pobyt wśród doceniających uroki sztuki życia bywalców wiśnickiego dworu i wyrafinowana atmosfera życia dworskiego oraz długoletnie doświadczenia kuchmistrza wojewody krakowskiego Aleksandra Lubomirskiego – Stanisława Czernieckiego, przyczyniły się do powstania wyjątkowego przepisu na polski rosół, zamieszczony w pierwszej książce kucharskiej wydanej w Krakowie w 1682 roku. Rosół polski otwiera zbiór przepisów kulinarnych Stanisława Czernieckiego, kuchmistrza na zamku w Wiśniczu w Małopolsce. „Sposób polskiego rosołu gotowania taki. Weźmij materyją mięśną wołową albo cielęcą, jarząbka albo kuropatwę, gołębie i cokolwiek mięśnego jest, co być może do rosołu gotowano i zwierzyny wszystkie. Wymocz, wysoluj pięknie i ułóż w garnku, ociągniej. Ten zaś rosół, w którymś ociągał, kiedy się podstoi, przecedź przez sito i wlej w tę materyją mięśną, włóż pietruszki, masła, przysól, odszymuj. A gdy dowre, daj gorąco na stół. Trzeba też wiedzieć, że na każdy rosół włożyć co potrzeba, żeby wodą albo wiatrem nie śmierdział, to jest pietruszki, albo kopru, cebule albo czosnku, kwiatu muszkatowego albo rozmarynu, albo całkiem pieprzu, według smaku albo upodobania, limonia też i rozmaryn żadnego nie oszpeci rosołu” (S. Czerniecki, „Compendium Ferculorum albo zebranie potraw”, Kraków 1682).