Wygląd:

Sakiewka wykonana z liści białej kapusty, przewiązana zielonym szczypiorkiem lub liściem pora. W przekroju widoczny farsz z ziemniaków i cebuli. Całość polana sosem z widocznymi kawałkami grzybów.

Kształt:

Sakiewka z farszem.

Rozmiar:

Wielkość sakiewki uzależniona jest od wielkości liścia kapusty i ilości umieszczonego w nim nadzienia. Ilość sosu uzależniona jest od indywidualnych preferencji.

Barwa:

Zewnętrzna barwa sakiewki jasnobrązowo-zielona. Na przekroju nadzienie beżowo-kremowe. Sos i kawałki grzybów w kolorze brązowym.

Konsystencja:

Sakiewka zwarta, miękka, sos średnio gęsty.

Smak:

Charakterystyczny smak duszonej kapusty, połączony ze smakiem doprawionych ziemniaków i cebuli oraz grzybowego sosu. Zapach ziołowo-grzybowy.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Podstawą żywienia ludu na wsi były potrawy pochodzenia roślinnego. Dlatego też dbano o to, by zaopatrzyć się w żywność na zimę. Kluczowe znaczenie w regionie Beskidu Niskiego miały ziemniaki, które były jedną z niewielu upraw, z których otrzymywano bogate plony na słabo urodzajnej ziemi. Również kapusta była spożywana na co dzień i przygotowywana na wiele sposobów. Z kolei od czerwca do września całymi rodzinami chodzono na grzybobranie, bowiem w lasach i zagajnikach na całym Pogórzu i w Beskidzie Niskim rosły grzyby borowiki, zwane „prawdziwkami”. Grzyby zbierano, suszono nad kuchnią lub marynowano w glinianych garnkach. Ponieważ dieta mieszkańców gorlickich wsi opierała się m.in. na ziemniakach i kapuście, by urozmaicić nieco codzienny jadłospis, gospodynie starały się co jakiś czas podawać oba te warzywa w nieco innej formie – gołąbków. Najczęściej danie przygotowywano na uroczystości i spotkania rodzinne, np. imieniny, święta, a nawet na wesela. Gołąbki podawane na szczególne okazje miały bardziej wykwintną formę: z farszu nałożonego do liścia kapusty formowało się kształt przypominający sakiewkę, zawiązaną u góry zielonym szczypiorkiem lub liściem pora. W celu przygotowania sakiewki ziemniaczanej należało obrać ziemniaki, umyć i utrzeć je na tarce o grubych oczkach. Z kolei cebulę, po obraniu, krojono w drobną kostkę i przysmażano na maśle do uzyskania złotego koloru. Następnie dodawano przygotowane wcześniej ziemniaki, przeciśnięty przez praskę czosnek, bazylię i lubczyk (w przypadku świeżych ziół należało je drobno poszatkować) oraz sól i pieprz do smaku. Wszystko smażono kilka minut, ciągle mieszając. Następnie odstawiano do lekkiego przestudzenia. Tak przygotowaną masę wykładano na uprzednio sparzone liście kapusty (tak jak na gołąbki), w ilości umożliwiającej związanie sakiewki sznurkiem spożywczym. Ułożone ciasno w żeliwnych garnkach, podlane doprawioną wodą, rosołem lub śmietaną, gotowało się na kuchni lub zapiekało w bratrurze. Danie serwowano pomaszczone skwarkami albo z sosami: grzybowym – ze świeżych lub suszonych grzybów leśnych, rzadziej z sosem pomidorowym. Natomiast, gdy skończyły się już świeże główki kapusty, używano czasem kiszonych. Sakiewka ziemniaczana w dalszym ciągu cieszy się ogromną popularnością na wszelkich biesiadach plenerowych, weselach i piknikach.