Wygląd:

Walcowaty ser z mleka krowiego przewiązany sznurkiem.

Kształt:

Podłużny i walcowaty, w zależności od użytej formy.

Rozmiar:

Waga od 100 g do 500 g.

Barwa:

Zewnętrzna lekko brązowa, na przekroju biała, kremowa.

Konsystencja:

Ser miękki i wilgotny.

Smak:

Lekko słony smak i zapach wędzenia.

Tradycja:

Królik Polski to wieś położona w gminie Rymanów na terenie Beskidu Niskiego. Intensywne zaludnianie tych terenów nastąpiło wraz z przybyciem na te tereny pasterzy wołoskich. Podstawą utrzymania mieszkańców wsi była uprawa roli oraz hodowla zwierząt, np. bydła, owiec, kóz, trzody chlewnej. Ze względu na rozległe tereny łąk oraz pastwisk najbardziej popularną była hodowla bydła mlecznego oraz owiec. W związku z tym spożycie mleka oraz produktów mlecznych we wsi było bardzo duże. Nadwyżkę mleka krowiego gospodynie przetwarzały na sery twarogowe oraz popularne na tych terenach sery podpuszczkowe białe i wędzone. Pierwszym etapem przygotowania sera krowiego wołoskiego było podgrzanie mleka do odpowiedniej temperatury i dodanie do niego odpowiedniej ilości podpuszczki. Następnie należało odczekać około dwóch kwadransów, aż do uzyskania skrzepu. Kolejnym etapem było krojenie skrzepu i oddzielenie serwatki. Tak przygotowany ser, zanim trafił do solanki na około 12 godzin, musiał być odpowiednio uformowany np. w kształt walca oplecionego sznurkiem, siatką. Po leżakowaniu w solance ser trafiał do wędzarni opalanej najczęściej drewnem bukowym i pozostawał tam przez około 8 godzin. Do dnia dzisiejszego we wsi Królik Polski według starej receptury przygotowywane są sery podpuszczkowe, w tym ser krowi wołoski.