Wygląd:

Biało-żółta masa z widocznymi drobinami ziół, np. kminku, koperku.

Kształt:

W zależności od kształtu naczynia.

Rozmiar:

W zależności od ilości śmietany, z której robi się ser.

Barwa:

Jasnożółta.

Konsystencja:

Miękkiego masła.

Smak:

Smak śmietany, lekko słony z nutą kminku lub innej przyprawy.

Tradycja:

Na terenie gminy Stara Kornica zachodziły skomplikowane przemiany kulturowe. Osiedlali się tu przybysze zarówno z Mazowsza, Litwy jak i z południowej i północnej Rusi. Przynosili ze sobą własne, odrębne zwyczaje, język i religię. W rezultacie na terenie Kornicy i pobliskich miejscowości wytworzyła się wspólna kultura, która na całym wschodnim Mazowszu i Podlasiu nie była tak silna i wyrazista jak właśnie tutaj. Ser ziemny z Kornicy to produkt przygotowywany przez gospodynie z terenu gminy Stara Kornica od kilku pokoleń. Przysmak ten, przypominający konsystencję serka topionego, powstaje na bazie śmietany, soli i przypraw. „Pół garnca świeżej, gęstej śmietany, zlać do nowej gęstej serwety, związać ją nad samą śmietaną i włożyć do dołka wykopanego w świeżej czarnej ziemi ale nie piaszczystej; głęboko na pół łokcia, na wierzchu przykryć płótnem we dwoje, żeby się ziemi nie nasypało. Zasypać ziemią, nacisnąć ją i kamieniem nałożyć. Na drugi dzień twaróg wyjąć i ciaśniej przewiązać żeby się lepiej uformował. Ale można i tak jak jest wyjąć i na talerz położyć. Śmietana powinna być trochę osolona przed zakopaniem i z kminkiem zmieszana, kto go lubi. Prędko użyć go trzeba bo się psuje.” (K. Białozierska, Nowa Praktyczna Gospodyni Litewska, Warszawa 1989). W Starej Kornicy każda gospodyni przygotowuje ser ziemny według swojego smaku dodając różne suszone zioła, najpopularniejszymi są kminek i suszony koperek, majeranek, suszona natka pietruszki i inne. Ponadto ser ziemny z Kornicy. zdobył I nagrodę w konkursie „Nasze kulinarne Dziedzictwo – Smaki Regionów” w 2012 roku.