Wygląd:

Sztuka mięsa – wyraźnie widoczna chropowata powierzchnia skórki; w przekroju mięso włókniste

Kształt:

Podłużny

Rozmiar:

Wielkość zależy od wielkości gęsi, średnia waga po uboju i oczyszczeniu w granicach 4-5 kg

Barwa:

Skórka przyrumieniona barwy od złocistej do brązowej; mięso barwy jasnobrązowej

Konsystencja:

Chrupiąca skórka; mięso upieczone kruche, jędrne i sprężyste

Smak:

Zapach delikatny, charakterystyczny dla pieczonego drobiu; mięso kruche, soczyste; smak mięsa pieczonego specyficzny i oryginalny, charakterystyczny dla pieczonej gęsi

Dodatkowe Informacje:

Tłuszcz gęsi ma właściwości rozgrzewające

Tradycja:

Dawna literatura kulinarna podaje wiele przepisów dotyczących przygotowania gęsi pieczonej. Między innymi Lucyna Ćwierczakiewiczowa (1829-1901, s. 223), określana „pierwszą i zarazem pewnego rodzaju instytucją w dziedzinie gospodarstwa domowego, a przy tym postacią, której obecność zaznaczyła się w życiu Warszawy drugiej połowy XIX wieku” w publikacji pt. 365 obiadów podaje przepis na gęś pieczoną: Gęś tylko młoda i nieco podkarmiona może być smaczna na pieczyste. Po oczyszczeniu wytrzeć ją solą wewnątrz i zewnątrz, nadziać drobnymi, winkowatymi, obranymi jabłkami, lub pokrajanymi na ćwiartki, jeżeli są większe. Włożyć między jabłka kawałek majeranku. Gęś zaszyć i piec w piecu na brytfannie, polewają własnym sosem. Przed wydaniem, jabłka wyjęte z gęsi, pocukrować, obłożyć nimi gęś i polać sosem ściekłym. Dobrze także smakuje gęś nadziewana kartoflami, gdyż kartofle, przesiąknięte smalcem, upieką się wybornie.