Wygląd:

Klarowna, jasnobrązowa z odcieniem czerwieni do brązowo-brunatnej ciecz.

Kształt:

Przyjmuje kształt naczynia.

Rozmiar:

W zależności od wielkości opakowania.

Barwa:

Od jasnobrązowej z lekkim odcieniem czerwieni poprzez brązową do ciemniejszej brązowo-brunatnej.

Konsystencja:

Płynna.

Smak:

Owoców leśnych z lekko wyczuwalną nutką miodu.

Tradycja:

Okolice Cierpięt i Grębkowa charakteryzują się licznymi lasami, łąkami, torfowiskami, których kwitnąca roślinność sprzyja hodowli pszczół oraz umożliwia rośnięcie drzew i krzewów bogatych w dzikie owoce, takie jak dereń, dzika róża, jagody, jarzębina, czarny bez, głóg itp. Charakterystyka roślinności torfowej, bogactwo roślinności łąk i lasów zapewniają wyjątkowy, oryginalny smak zbieranych owoców i charakterystyczny smak miodu. Owoce zbierano w porach roku właściwych dla danego rodzaju. Niektóre w porze dojrzewania, inne po pierwszych przymrozkach dla uniknięcia goryczy. Bogactwo dostępnych owoców spowodowało, iż mieszkańcy chętnie przygotowywali z nich soki m.in. na zimę, gdy nie ma dostępu do świeżych owoców. „Owoce myto, w razie konieczności rozdrabniano. Po zawinięciu w tkaninę podkładano pod znajdującą się w gospodarstwie prasę śrubową i wyciskano z nich sok. Tak uzyskany sok doprawiano do smaku miejscowym miodem, przelewano w butelki ewentualnie słoje i pasteryzowano. Wytłoki pozostałe po wyprasowaniu owoców przeznaczano do produkcji dżemów i powideł” (Wywiad z mieszkańcami wsi Cierpięta). Przy wyrobie soków bardzo ważne jest „niedopuszczenie ich do fermentacyi, tem samym do rozkładu cukru na alkohol i kwas węglowy. Jako środka ku temu używa się ogrzania soku w zamkniętych butelkach do temperatury, przy której zostają zniszczone grzybki drożdżowe” (M. Norkowska, „Spiżarnia i zapasy zimowe”, Warszawa 1911).