Wygląd (zewnętrzny i na przekroju)                   

Przezroczysta, lekko mętna substancja z widocznymi małymi kawałkami mięsa wieprzowego.

Kształt (zewnętrzny i na przekroju)

Przybiera kształt naczynia.

Wielkość
Zależny od wielkości naczynia.

Barwa (zewnętrzna i na przekroju)

Jasna, przezroczysta czasami lekko mętna, z widocznymi rozdrobionymi kawałkami mięsa.

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

Stała, galaretowata, lekko trzęsąca się.

Smak i zapach

Smak mięso-rosołowy z wyczuwalnym smakiem czosnku

 

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Studzienina to potrawa przywieziona z Kresów Wschodnich przez przodków mieszkańców Bogdanowic k/Głubczyc. Pierwsze wzmianki o studzieninie pojawiają się w Tygodniku Ziemi Sanockiej z 23 marca 1913 roku, w kronice dot. aktualnych wydarzeń, a konkretnie włamania do sklepu mięsnego jak również w dokumencie Józefa Gajka „Zarys etnograficzny zachodniej części Podola” z 1947 r.

Studzienina podawana była z okazji uroczystości rodzinnych takich jak urodziny, imieniny czy śluby. W pracy Pana Bohdana Jałowieckiego „Przyczynek do badań nad procesem adaptacji i integracji repatriantów we wsi Wiechrów na Opolszczyźnie” zamieszczony jest opis ślubu z którego czytamy, że nowożeńcy po mszy udawali się udekorowanymi wozami do rodziców panny młodej, gdzie na miejscu jak wszyscy goście się już zebrali, podawany był poczęstunek. Poczęstunek ten zaczynał się od studzieniny a dopiero następnie podawane były pozostałe dania.  

Studzienina podawana była także z okazji świąt okolicznościowych, najczęściej były to  Święta Wielkanocne jak również obchody Sylwestra. Często studzienina robiona była również przy okazji świniobicia. Lodówki nie były jeszcze znane i cały proces świniobicia należało zaplanować tak, by najpierw spożyć produkty, których nie można dłużej przechować czy przetworzyć. Do takich elementów należały nogi wieprzowe (zwane też repetami lub repetkami) oraz golonka. Skórka na nodze wieprzowej dość szybko się psuła i wymuszało to zużycie jej w pierwszej kolejności. Nogi należało bardzo dokładnie oczyścić, włożyć do garnka i dołożyć kawałek golonki, zalać wodą i gotować na bardzo wolnym ogniu przez kilka godzin. Gotową studzieninę doprawiano tylko solą, pieprzem i czosnkiem. Niektóre gospodynie dodawały do wywaru włoszczyznę, ale to już zależało od indywidualnych upodobań. Tradycyjna studzienina nie powinna zawierać żadnych konserwantów ani żelatyny. Studzieninę podaje się najczęściej z octem lub cytryną.