Wygląd:

Owoce pokrojone w plasterki lub całe, dość twarde, obkurczone i pomarszczone.

Kształt:

Kształt nieregularny, charakterystyczny dla suszonych owoców.

Rozmiar:

Kawałki suszonych owoców – pokrojone jabłka i gruszki wielkości 4-6 cm, całe gruszki 6-8 cm, śliwki 4-5 cm.

Barwa:

Od jasnokremowej do ciemnobrązowej w zależności od owocu.

Konsystencja:

Sztywne, twarde, chropowate.

Smak:

Zapach owoców i dymu z paleniska, smak słodko-kwaśny, owocowy.

Tradycja:

Suszenie owoców jest najstarszą metodą ich konserwowania. Od wielu lat czynnością tą zajmowali się mieszkańcy wsi Dębniak, położonej w gminie Nowa Słupia. Od końca sierpnia do późnej jesieni suszenie stanowiło jedyne zajęcie mieszkańców. Cechą wyróżniającą i charakterystyczną dla suszu dębnickiego jest to, że owoce suszone są na starych, tradycyjnych suszarniach ziemnych metodą cieplno – dymną. Przy każdym gospodarstwie stała jedna lub kilka takich suszarni, nad którymi przez całą jesień unosił się dym i zapach suszonych owoców. Owoce na susz pochodziły najczęściej z własnych sadów. Każde gospodarstwo otoczone było licznymi drzewami owocowymi, głównie jabłoniami, gruszami i śliwami. Tradycja suszenia owoców w Dębniaku przekazywana była z pokolenia na pokolenie, a w pracach z tym związanych uczestniczyły całe rodziny. Dzieci zbierały opadające owoce w sadach, kroiły jabłka na plasterki. Dorośli sypali owoce na skrzynki suszarni, pilnowali ognia, by nie wygasł lub nie palił się zbyt mocno. Przerzucali i wybierali wysuszone owoce. Najbardziej popularną potrawą jest kompot wigilijny, zwany „wodą gruszkową”, ale susz owocowy stanowił podstawą wielu potraw m.in. garusa.