Wygląd:

Cała szynka wieprzowa z golonką. Na wierzchu poprzecinana w „kratkę”, nabita goździkami.

Kształt:

Kształt szynki wieprzowej z kością i golonką. Na przekroju nieregularny, owalny, zależny od kształtu danej szynki.

Rozmiar:

Wielkość uzależniona od wieku i wagi świni, z której pochodzi. Waga od 8 do 13 kg.

Barwa:

Na zewnątrz skórka o barwie złocisto-brązowej. Na przekroju mięso od jasnobrązowego do beżowego.

Konsystencja:

Miąższ zwarty i soczysty.

Smak:

Smak i zapach charakterystyczny dla szynki z mięsa wieprzowego, peklowanej w solance, gotowanej i zapiekanej. Smak w miarę słony, wyczuwalny aromat goździkowo-laurowy.

Tradycja:

Szynka kujawska z kością to cała szynka wieprzowa wraz z golonką, o złocisto-brązowej skórce po upieczeniu, nabita goździkami. Całą szynkę o zwartym miąższu, przerośniętą często warstwami tłuszczu pekluje się w solance tylko z soli kuchennej, a następnie gotuje i zapieka, dzięki czemu otrzymuje ona słony smak z wyczuwalnym aromatem goździkowo-laurowym. W literaturze znajdują się opisy konserwacji szynki, przepisy na solankę, w której moczono szynki. W Rakutowie i Sędzinie, dwóch kujawskich wsiach, osolone mięso układało się ciasno i przyciskało drewnianą deską lub dodawało się tak dużo soli do wody „że kartofel nie utonął” lub „że jajko pływa”. Można dodać liścia bobkowego, czosnku oraz ziela angielskiego (Maria Polakiewicz, „Tradycyjne pożywienie ludowe w północnej Polsce”, Toruń 1980). Szynka z kością przygotowywana jest z okazji Świąt Wielkanocnych, oraz podczas innych wielkich świąt, np. wesel, skąd też wzięła się jej nazwa „Świąteczna szynka kujawska z kością”. Pierwotnie szynkę opiekano w piecu chlebowym, dzisiaj z uwagi na brak takiego pieca, opieka się w piekarniku. Odpowiednio przygotowana solanka powoduje, że nie stosuje się żadnych środków konserwujących, dzięki czemu szynka ma zabarwienie jasnobrązowe, beżowe, a nie różowe. Przepis na przygotowywanie tego produktu od wielu lat przekazywany jest w formie ustnej kolejnym pokoleniom.