Wygląd:

Głowa nieduża, szeroka w partii czołowej, ryj prosty, niezbyt długi. Uszy nieduże stojące, z wiekiem pochylające się ku przodowi. Tułów średniej długości, osadzony na mocnych dobrze spionowanych kończynach. Klatka piersiowa szeroka i głęboka, z silnie wysklepionym ożebrowaniem (beczkowata). Grzbiet szeroki, średnio długi, mocny o linii łukowatej. Zad dość długi, szeroki i mocno związany z lędźwiami, lekko spadzisty, ogon wysoko osadzony. Szynki szerokie, uwypuklone, średniej wielkości, bez fałd tłuszczowych. Brzuch z wypełnionymi słabiznami, co najmniej 12 prawidłowo rozwiniętych sutków. Skóra średnio gruba, bez fałdów, o barwie od łupkowo szarej do pomarańczowej. Szczecina przybiera barwę pigmentu skóry.

Kształt:

Wałeczkowata budowa ciała.

Rozmiar:

Knury osiągają około 250-350 kg masy ciała, lochy osiągają około 200-280 kg masy ciała.

Barwa:

Umaszczenie łaciate czarno-białe z nieregularnym rozmieszczeniem czarnych plam na białym tle. Nasilenie czarnych plam nie powinno przekraczać 70% powierzchni skóry. Dopuszcza się umaszczenie trójbarwne czarno-biało-rude.

Konsystencja:

Smak:

Dodatkowe Informacje:

Zwierzęta w typie przejściowym pomiędzy tłuszczowo-mięsnym a mięsnym. Tuczniki tej rasy dobrze przyrastają także w mniej sprzyjających warunkach żywienia i utrzymania. Cechują się niższą zawartością mięsa w porównaniu z innymi rasami, za to ich mięso charakteryzuje się bardzo dobrą jakością i doskonale nadaje się do wytwarzania wędlin długo dojrzewających.

Tradycja:

Historia świń rasy puławskiej sięga początku wieku XX. Rasa została wytworzona na terenie woj. lubelskiego, w okolicy Puław i Lubartowa. Jest pierwszą rodzimą rasą świń w Polsce. Materiał wyjściowy do jej wytworzenia stanowiło stado składające się z kilkunastu sztuk mieszańców (tzw. „łaciatek”) prymitywnych świń miejscowych z importowaną rasą Berkshire, zakupionych z okolic wsi Gołąb – stąd pierwotna nazwa świnia gołębska. W roku 1926 prof. Zdzisław Zabielski zapoczątkował systematyczną pracę hodowlaną nad doskonaleniem świń gołębskich. W 1935 roku została oficjalnie uznana za rasę pod nazwą rasa gołębska – potocznie zwaną „łaciatką”. Wówczas były to świnie w typie tłuszczowo-mięsnym. Charakteryzowały się wczesnym dojrzewaniem i intensywnym otłuszczaniem już w młodym wieku, wysoką zdrowotnością oraz bardzo dobrym przystosowaniem do tradycyjnych warunków chowu. Loszki wcześnie uzyskiwały dojrzałość płciową, a lochy wykazywały wysoką mleczność i dobrze odchowywały mioty. Zmiany społeczno-gospodarcze w Polsce powojennej i związane z tym wymagania rynku, skłoniły hodowców do podjęcia decyzji o przekształceniu tych świń na typ bardziej mięsny. W 1951 roku zastosowano dolew krwi rasy wielkiej białej angielskiej w typie bekonowym i berkszyrów oraz staranny dobór do kojarzeń i ostrą selekcję. W 1951 roku zmieniono także nazwę świni gołębskiej na puławską (Surdacki 1985). Największe zainteresowanie hodowlą tej rasy przypada na lata 1950-1960. Pod koniec lat 80. rozpoczął się etap intensywnej redukcji rasy, wynikający z preferencji rynku dla tusz wysoko mięsnych. W roku 1997 odnotowano najniższą liczbę świń rasy puławskiej, bowiem populacja aktywna liczyła tylko 86 loch i 10 knurów stadnych. W latach 1980-1990 podjęto działania organizacyjne zmierzające w kierunku ochrony zasobów genetycznych i uznania rasy puławskiej za krajową rasę zachowawczą. W wyniku tych działań stan liczbowy populacji został ustabilizowany. Obecnie świnie rasy puławskiej utrzymywane są na terenie województwa lubelskiego i w niewielkiej liczbie na terenie województwa mazowieckiego.