Wygląd:

Wypieczone, rumiane, okrągłe ciastka, z widocznymi wypukłościami zwiniętych ruloników na kształt ślimaków, białym lukrem na wierzchu i rodzynkami na przekroju.

Kształt:

Okrągły – ruloniki ciasta zwinięte na kształt ślimaka.

Rozmiar:

Średnica ok. 10-12 cm.

Barwa:

Zewnętrzna brązowa z białym lukrem, na przekroju jasnożółta z widocznymi rodzynkami.

Konsystencja:

Stała, krucha, miękka.

Smak:

Smak słodki, zapach cynamonowo-maślany.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Już w XVII wieku w tczewskim cechu piekarniczym wyodrębniły się dwa samodzielne zrzeszenia rzemieślnicze: piekarzy razowca oraz piekarzy pieczywa białego i cukierników łącznie. Dopiero na początku XVIII w. cukiernicy wystąpili z cechu stwarzając swój odrębny. Przed I wojną światową wypiek pieczywa słodkiego ograniczał się do jednego placka pszennego lub bukwitnego, a czasem do wypiekania małych gomółek z bukwitnej mąki z dodatkiem tłuszczu. Znacznie później zaczęto wykorzystywać ciasto drożdżowe na rozmaite sposoby, a gospodynie prześcigały się w tym kunszcie. „Kiedy pojawiły się na stole kołacze (bułki), albo szneki z glancem (drożdżówki lukrowane) atmosfera domu stawała się bardziej uroczysta” (K. Peplińska, „Od kołaczy do baby” [w:] Kociewski Edytor Wydawniczy – „W kuchni i przy stole”). Ciasto na szneki jest typowym ciastem drożdżowym wyrabianym z mąki, mleka, cukru, jajek, drożdży i masła, z tym że posypywano je do smaku dodatkowo cynamonem i dodawano do niego również niekiedy rodzynki. „Po wyrobieniu ciasta odstawiano je do wyrośnięcia, następnie wywałkowywano cienkie placki, krajano w wąskie paseczki i zwijano na kształt ślimaczków. Wierzch smarowano jajem zmieszanym z wodą i pieczono na rumiany kolor. Po upieczeniu można było je polukrować. Niektóre gospodynie przed pieczeniem posypywały ciastka kruszonką” (W. Niemiec, „Ò tim, jak przóde lat Kaszëbi warzële”).