Wygląd (zewnętrzny i na przekroju)                                           

Szynka z indyka w termokurczliwej siatce.

Kształt (zewnętrzny i na przekroju)

Okrągły, kulisty.

Wielkość

Waga szynki ok. 1 kg.

Barwa (zewnętrzna i na przekroju)

Zewnętrzna od jasnobrązowej do brązowa, na przekroju od jasnoróżowej do różowej. 

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

Konsystencja dosyć ścisła, ale po przekrojeniu może wystąpić lekki rozpad plasterka.

Smak i zapach

Charakterystyczny dla mięsa indyczego, wyczuwalny smak soli i przypraw.

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Na terenie województwa lubuskiego w 1986 roku powstało drugie (po olsztyńskim) zagłębie hodowli drobiu w kraju – w tym głównie hodowli indyka. W tym czasie sprzedaż mięsa i jego przetworów była reglamentowana. Mięso indycze po uboju było przekazywane na cele kulinarne. Jednak z czasem zaczęto wykorzystywać go do przetwórstwa, wytwarzając z niego m.in. szynkę. Szynka indycza to wyrób wytwarzany z ud indyczych, nacierana przyprawami i nadziewana w siatkę termokurczliwą. Po osadzeniu szynki jest ona wędzona oraz parzona lub pieczona do osiągnięcia wewnątrz temperatury około 71°C. W przypadku szynki pieczonej jest ona chłodzona powietrzem, a w przypadku szynki parzonej - wodą. Mięso indycze oraz jego przetwory szybko zyskało na popularności dzięki swoim wartościom żywieniowym i dietetycznym, m.in. dużej zawartości białka. Przetwory z mięsa indyczego były kierowane głównie do dzieci, młodzieży i osób starszych. Szynka indycza oraz inne produkty wytwarzane  z mięsa indyczego była prezentowana i degustowana na wielu uroczystościach w Polsce i zagranicą.