Wygląd:

Sztuka mięsa wieprzowego, może być związana sznurowaną przędzą.

Kształt:

Owalny, okrągły lub zbliżony do prostokąta.

Rozmiar:

Od 0,5 do 1 kg.

Barwa:

Barwa uzależniona jest od składników użytych do peklowania. Jeżeli dodana jest saletra, barwa zewnętrzna jest wiśniowo-brązowa, a na przekroju – bordowa. W przypadku stosowania solanki bez saletry barwa szynki na przekroju jest szara. Widoczny tłuszcz ma barwę białą.

Konsystencja:

Konsystencja ścisła, zwięzła, stała, a jednocześnie soczysta i dość krucha.

Smak:

Smak charakterystyczny dla mięsa wędzonego, wyraźnie słony. Zapach dymu wędzarniczego.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Ziemia pomorska od wieków zamieszkiwana była przez różne grupy narodowe, etniczne i regionalne, co miało duży wpływ na różnorodność potraw przygotowywanych przez tamtejsze gospodynie. Powszechnie hodowano świnie, z których przygotowywano produkty, np. szynkę wieprzową wędzoną. Świniobicia odbywały się 2-3 razy w roku, przeważnie przy okazji Wielkanocy i Bożego Narodzenia. „Przed Wielkanocą zabijano tucznika i podtuczoną krowę lub jałówkę przygotowując zapas na lato. Mięso nacierano solą na cztery tygodnie, a następnie wędzono w kominie lub w wędzarni” (W. Knosała, „Utrwalić pamięć”). Z mięsa wyrabiano m.in. kiełbasy, kaszanki, salcesony. Aby zabezpieczyć mięso przed zepsuciem, przechowywano je w solance, a następnie wędzono. W każdym gospodarstwie znajdowała się wędzarnia, w której przygotowywano szynkę wieprzową. Najpierw należało z tylnej nogi świni wyjąć kość, mięso podzielić na mniejsze kawałki i uformować z nich kule. Następnie trzeba było przygotować zalewę z wody, soli, ziela angielskiego, liści laurowych, cukru i czosnku. Szynki peklowano w drewnianych beczkach, później w naczyniach kamionkowych lub emaliowanych. Mięso leżało w zalewie około 2-3 tygodni. Po wyjęciu suszono je przy piecu, a następnie wędzono ciepłym, a później zimnym dymem. Do wędzenia używano drewna drzew liściastych, np. olchy, brzozy, wiśni lub trocin z takiego drewna.