Wygląd:

Bułka drożdżowa uformowana na siedzącego ptaka. Wierzch posypany kruszonką, środek pozbawiony nadzienia.

Kształt:

Kształt migdała na przekroju poprzecznym.

Rozmiar:

Około 7 cm długości, 4 cm szerokości i 3 cm wysokości.

Barwa:

Zewnętrzna mocno brązowa, na przekroju jasnokremowa.

Konsystencja:

Pulchna i miękka.

Smak:

Lekko słodki smak, zapach dobrze wypieczonego ciasta drożdżowego.

Tradycja:

Grodzisko Dolne to gmina typowo rolnicza położona na skraju regionów etnograficznych: lasowickiego, łańcuckiego i przeworskiego. Dzięki takiemu usytuowaniu wykształcił się specyficzny folklor, wyróżniający Grodzisko Dolne pośród innych gmin. Widoczny był on zarówno w muzyce, strojach, a także obrzędach ludowych np. weselach. We wsi Wólka Grodziska, należącej do gminy Grodzisko Dolne, jednym z podstawowych elementów pieczywa obrzędowego była szyszka weselna grodziska. To mała, słodka bułka wypiekana w piecu chlebowym z okazji uroczystości zaślubin. „Trzeba było zrobić na stolnicy ciasto drożdżowe – do mąki pszennej dodać: mleko, masło czy margarynę. I troszkę cukru, żeby było słodkie. Potem rozczyniało, zamiesiło. I formowało się „szyszki” w postaci ptaszków” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami gminy Grodzisko Dolne). Dawniej szyszki na wesela wypiekano w bardzo dużych ilościach, gdyż rozdawane były nie tylko gościom weselnym, ale również gapiom podziwiającym cały orszak weselny. Szyszki weselne przygotowywane były przez drużbów i starościny, którzy „(…) piekły też szyszki dla księży, kościelnego i organisty, różniące się tym od poprzednich, że były znacznie większe i z najładniejszej mąki. Najlepiej udaną dostawał ksiądz proboszcz. Każdy z powyższych otrzymywał jedną szyszkę od drużbiny, drugą od starościny. Jeśli o organiście przypadkiem zapomniano, nie grał marsza młodym wracającym od ołtarza” (B. Śmiałkówna i J. Moszkowicza, „Zwyczaje grodziskie”, 1935 r.). Do dnia dzisiejszego we wsi Wólka Grodziska kultywowane są zwyczaje wypieku i rozdawania gościom szyszki weselnej podczas ślubu.