Wygląd:

Charakterystyczny dla tuszki zielononóżki kuropatwianej typu ogólnoużytkowego.

Kształt:

Charakterystyczny dla tuszki zielononóżki kuropatwianej.

Rozmiar:

Średnia masa ciała ok. 1700 g.

Barwa:

Skóra blado-żółta, na przekroju mięso ciemnoróżowe.

Konsystencja:

Mięso sprężyste i zbite.

Smak:

Właściwy dla drobiu.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Początki hodowli zielononóżki związane są z aktywnością społeczną i pasją hodowlaną księżnej Marii Czartoryskiej. Jej działania dały początek nowoczesnej i ukierunkowanej hodowli drobiu na terenie dawnej Galicji. W 1894 roku powstało pod protektorem Księżnej towarzystwo ornitologiczne w Jarosławiu, które przekształciło się w Pierwsze Galicyjskie Towarzystwo Chowu Drobiu i Królików w Jarosławiu. „O tym, że zielononóżka pochodzi z okolic Krakowa, świadczy fakt, że właśnie na terenie Krakowa, szczególnie w Instytucie Zootechniki w Krakowie, z siedzibą w Balicach, a jeśli chodzi o gospodarstwa – to gospodarstwo Chorzelów, jest hodowla zachowawcza. Jest to szczep zielononóżki o nazwie K-11” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami powiatu krakowskiego). Zielononóżka kuropatwiana to stara polska rasa o charakterystycznych oliwkowo-zielonych nogach i kuropatwianym ubarwieniu. Są doskonale przystosowane do chowu w naturalnych warunkach środowiskowych. Odznaczają się dużą wytrzymałością na niskie temperatury, mają bardzo dobrze rozwiniętą umiejętność poszukiwania pokarmu i dużą odporność na choroby. Doskonale sprawdzają się w chowie drobno-stadkowym, w małych i średnich gospodarstwach rolnych. Jednym z założeń chowu zielononóżki z przeznaczeniem na mięso jest osiąganie wartościowego mięsa w czasie dłuższym niż w intensywnej produkcji bojlera. Przedłużony okres odchowu stanowi powrót do natury i zwiększenie komfortu życia ptaków. Wpływa także korzystnie na skład mięsa kurczęcia i jego walory smakowe. „Mięso jest lepsze niż innych ras kur, nie jest takie tłuste, ma ciemniejszy kolor. (…) Gotowanie niedzielnego rosołu z kury jest już tradycją, która przetrwała do dnia dzisiejszego” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami powiatu proszowickiego).