Wygląd:

Skóra ciemnobrązowa, pęknięta

Kształt:

Stożek; w przekroju plaster o nieregularnych kształtach

Rozmiar:

Długość 40 cm, szerokość 30 cm, wysokość 20 cm; masa od 9 do 12 kg

Barwa:

Ciemnobrązowa skóra, na przekroju bladoróżowa

Konsystencja:

Miękka, w trakcie krojenia bardzo soczysta

Smak:

Smak pieczonego mięsa, z delikatną ilością przypraw; zapach kolendry, goździka, liścia laurowego i wędzenia

Tradycja:

Ostrzeszów to gmina leżąca w południowej Wielkopolsce, przez którą przebiegał Szlak Bursztynowy. Początki osadnictwa na tym terenie sięgają czasów starożytnych, lokacja miasta nastąpiła w latach 1261-1283. Dynamiczny rozwój miasta nastąpił w XVI w. i I połowie XVII w. Był to bardzo pomyślny okres dla Ostrzeszowa – rozwinął się wówczas handel i powstało wiele cechów rzemieślniczych. Gdy sięgniemy do źródeł historycznych odnajdziemy Patent na Rzeźnictwo z 29 października 1812 roku. Od dawna wyrabiano tu soczyste wędzonki i kiełbasy, a tradycja ta przetrwała do dziś. Receptury wędlin ostrzeszowskich pochodzą od jednego z mieszkańców, który chodził po okolicznych wsiach i bił świnie, wyrabiając z nich smaczne wędliny, takie jak: wiejska kiełbasa, wędzonka, surowa polska, pieczona z dziczyzny z dodatkiem wieprzowiny, a rarytasem świątecznym był udziec wieprzowy wędzony i pieczony. Udziec pieczony z Ostrzeszowa był i jest pozyskiwany ze świń polska rasa biała ostroucha lub zwisłoucha chowanych w rejonie powiatu Ostrzeszów oraz w powiatach do niego przylegających. Świnie stanowiące przyszły surowiec do wyrobu udźca pieczonego chowane są metodą tradycyjną, na głębokiej ściółce oraz żywione tradycyjnymi paszami gospodarskimi – karmą mokrą. Udziec pieczony jest atrakcją każdego stołu świątecznego wielkanocnego w Ostrzeszowie i okolicy, jego rumiana skórka i złocisty kolor zachęcają biesiadników do objadania się. Mówi się o nim, iż jest za duży na jednego, a za mały na dwóch. Subtelny smak i aromat uzyskany na bazie ziół, których używa się do przygotowania zalewy peklowej, tj. kolendry, goździka oraz liścia laurowego, powoduje, że mięso nabiera specyficznego aromatu. Udziec po zapeklowaniu wędzony jest dymem z drewna bukowego, co wzbogaca jego smak i aromat. Wędzenie dymem bukowym jest charakterystyczne dla ostrzeszowskiego smaku i przedłuża trwałość mięsa. Po uwędzeniu udziec jest pieczony w piecu, gdzie nabiera miękkości i soczystości. Szczególny smak i aromat udźca z Ostrzeszowa zawdzięczamy lokalnej metodzie produkcji oraz specjalnie dobranemu surowcowi (szynka tylna) pochodzącemu ze świń chowanych w oparciu o tradycyjne pasze wśród obszaru Krajobrazu Chronionego Wzgórz Ostrzeszowskich i Kotliny Odolanowskiej.