W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z naszej witryny oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu. W każdym momencie można dokonać zmiany ustawień Państwa przeglądarki. Zobacz politykę cookies.
Powrót

Węgorz marynowany z rzeki Rawki

06.08.2018

Produkt wpisany na listę produktów tradycyjnych w dniu 2018-07-24 w kategorii Produkty rybołówstwa w woj. mazowieckim.

Fot. Węgorz marynowany z rzeki Rawki

Wygląd:

Kawałki ryby ze skórą w zalewie, na przekroju widoczne kremowe mięso i przyprawy.

Kształt:

W zależności od naczynia, w którym jest marynowany.

Rozmiar:

Najczęściej słój twist 900g.

Barwa:

Mięso kremowo-szare, z ciemnoszarą skórą. Przezroczysta zalewa z widocznymi kawałkami przyprawami.

Konsystencja:

Konsystencja stała, dość miękka, a jednocześnie jędrna.

Smak:

Wyraźny smak smażonej ryby w słodko-kwaśnej zalewie z dodatkiem przypraw i warzyw.

Tradycja:

Radziwiłłów Mazowiecki to wieś usytuowana w gminie Puszcza Mariańska. Większość tych terenów obejmuje Bolimowski Park Krajobrazowy, przez który przepływają dwie rzeki: Rawka i Korabiewka. Znajdują się tu liczne łowiska, w których występuje wiele gatunków ryb, między innymi węgorze. Z uwagi na fakt obfitości rzek w ryby, tamtejsi mieszkańcy spożywali je bardzo często. Stosowano różne sposoby, aby ryby przechowywać dłużej, np. przez solenie, wędzenie, suszenie, marynowanie. Najczęściej wędzono albo marynowano węgorze, które rzadko spożywano świeże. Węgorze marynowano ze skórą. „Dużego węgorza, nie obciągając ze skóry, wytrzeć piaskiem z solą, wymyć w kilku wodach, poczem rozciąć przez długość na 2 połowy, oczyścić, wypłókać, ość grzbietową wyjąć, połowy te zwinąć w kłębki, które przepiąć drewnianymi szpilkami, przesypując solą i tłuczonym pieprzem” („Kuchnia Polska” M. Gałecka, H. Kulzowa, Warszawa 1936). Tak przygotowanego węgorza należało zalać następnie bulionem z włoszczyzny z korzeniami, cebulą, octem i winem i zostawić na 6 godzin. Po tym czasie gotować go na wolnym ogniu około 2 godziny, i układać w glinianym garnku zalewając sosem i przechowywać w chłodnym miejscu. Częściej jednak węgorza przyrządzono trochę inaczej. Przygotowaną, pokrojoną w dzwonka rybę, należało posolić i odstawić na kilka godzin, po czym oczyściwszy z soli, smażyć na klarowanym maśle, przewracając dopóki nie nabierze złotawego koloru. Wcześniej gotowano bulion z włoszczyzny, do którego dodawano ocet jabłkowy oraz przyprawy. Usmażone i ułożone w słojach ryby zalewano gorącą marynatą i pasteryzowano.

Informacje o publikacji dokumentu
Ostatnia modyfikacja:
25.01.2019 12:06 Sławomir Mucha
Pierwsza publikacja:
25.01.2019 12:06 Sławomir Mucha
{"register":{"columns":[]}}