Wygląd:

Pieczeń w kształcie tuszy z dzika, bez głowy i golonki, grzbietem do góry. Pieczeń z szynki – szynka bez golonki, bez kości miednicy, zachowana kość udowa częściowo osłonięta.

Kształt:

Kształt tuszy z dzika lub szynka z zachowaną kością udową.

Rozmiar:

Tusza z dzika o wadze do 40 kg. Szynka o wadze od 4 do 8 kg.

Barwa:

Jasnobrązowa do brązowej, zewnętrzna strona dość mocno spieczona, na przekroju jasnobrązowa jednolita, barwa sosu pieczeniowego brązowa.

Konsystencja:

Krucha, soczysta. Sos klarowny.

Smak:

Charakterystyczny dla pieczonej dziczyzny, wyczuwalne dodane przyprawy, głównie czosnek, pieprz, jałowiec.

Tradycja:

Podstawą przyrządzenia wielkopolskiej pieczeni z dzika jest tusza z dzika o wadze do 40 kg lub szynka o wadze 4-8 kg. Wielkopolska, podobnie jak inne regiony Polski, obfitowała w dziką zwierzynę. Do dzisiaj region charakteryzuje wysokie pogłowie dzików. Stąd zwyczaj przyrządzania pieczeni z dzika, zwłaszcza w rodzinach o tradycjach myśliwskich. Mięso z dziczyzny można odróżnić od mięsa ze zwierząt hodowlanych po smaku, wyglądzie i zapachu. Wynika to z innego trybu życia (dzikie zwierzę ma więcej ruchu, a przez to mniejszą ilość tłuszczu) i niecałkowitego wykrwawienia po ubiciu. Dziczyzna jednak wymaga skruszenia. Dawniej wieszano wypatroszone sztuki w przewiewnym miejscu na kilka dni, a zimą nawet dłużej. Mięso przed pieczeniem również było na kilka dni w zalewie z octu z korzeniami. Dzisiaj mięso jest zamrażane. Zawsze wymaga jednak macerowania w zalewie (bejcowania), a następnie jest pieczone z odpowiednimi przyprawami, często z dodatkiem suszonych grzybów. Odpowiednia technologia, dobór i przygotowanie surowca oraz dodatek przypraw we właściwej proporcji powodują, że pieczeń z dzika jest niepowtarzalnym produktem, znanym nie tylko lokalnie, ale przygotowywanym dla odbiorców także spoza Wielkopolski. Smak i aromat pieczeni jest charakterystyczny dla pieczonej dziczyzny, szczególnie wyczuwalne są przyprawy, głównie czosnek, pieprz, jałowiec.