Wygląd:

Gęsta ciecz nieprzejrzysta, zwana patoką lub krupcem.

Rozmiar:

Miód pakowany jest w pojemniki o różnej pojemności, zazwyczaj od 20 g do 1500 g.

Barwa:

Po odwirowaniu ma barwę jasnokremową do herbacianej, a po skrystalizowaniu jasnożółtą, jasnoszarą lub jasnobrązową. Barwa zależy od pożytku, z którego miód powstał.

Konsystencja:

Ciecz gęsta, po skrystalizowaniu średnioziarnista.

Smak:

Ma smak słodki, łagodny, w zależności od rodzaju nektaru może mieć też smak lekko piekący i gorzkawy. Zapach silny charakterystyczny dla pożytku, z którego powstał.

Dodatkowe Informacje:

Dolina Baryczy leży w obszarze Natura 2000. Rejon w otoczeniu Doliny tj. Stawy Milickie wpisany jest w światowy program Living Lakes jako chronione obszary wodno-błotne. Nie zachodzi też na tym obszarze ryzyko ponad progowego skażenia miodu pyłami przemysłowymi i metalami ciężkimi.

Tradycja:

Bartnictwo było jedną z najstarszych, a jednocześnie stosunkowa prostą metodą wykorzystywania środowiska naturalnego przez człowieka. Występowało ono na terenie Europy od IX do XIX wieku, a wiec około 1000 lat. Odegrało ważną rolę ekonomiczną oraz prawno-ustrojową. Archeologiczne odkrycia w Gądkowicach prezentowane na planszach wskazują, że na tym terenie posługiwano się różnokształtnymi naczyniami (wykopane skorupy) i z ich zastosowaniem dokonywano podatkowych rozliczeń lub przekazywano dary (garniec miodu). Do XVI wieku obowiązywało bowiem prawo „regale bartne”, które nadawało panującemu szerokie uprawnienia do wszystkich barci. Bartnicy razem z rudnikami, smolarzami i myśliwymi oraz rybakami byli pierwszymi mieszkańcami. Miejscowość Bartniki niedaleko Gądkowic i Milicza odnotowana została w kronikach już w 1350 r. Obfite wówczas tereny leśne zagospodarowane były przez barcie. Urządzanie barci w żywych drzewach jest przykładem pierwszej gospodarki pasiecznej na tych ziemiach. Chodzący przy nich bartnicy opiekowali się nimi i pobierali plastry z miodem. Wycinania plastrów z dzikiej zabudowy dokonywano raz w roku w końcu lipca. Miód pozyskiwany przez cedzenie nazywano kapańcem. Resztki miodu z plastrów wyciskano. Podatek od pasieczników zbierał nadzorca pasiek, który zamieszkiwał w Bartnikach i stąd ich nazwa. Nie zachowało się obowiązujące wówczas prawo bartne ani księgi sądowe roków bartnych. W przekazach ustnych istnieje podanie, że złodziej barci po osądzeniu mógł być skazany na owinięcie własnym jelitem wokół barci. Bartna gospodarka pasieczna umożliwiała pozyskiwanie tylko miodu wielokwiatowego, gdyż zabierany był raz w roku i powstawał z nektaru zebranego do czasu wycięcia plastrów. W latach 1945-48 pośród ludności autochtonicznej (jak ród Kierakowiczów), zamieszkali osadnicy głównie z terenów wschodnich i centralnej polski. Niektórzy przywieźli pszczoły ze sobą (jak np. W. Ratyński), inni objęli miejscowe opuszczone pasieki. Gospodarowano wtedy w ciężkich ulach leżakach i pozyskiwano tylko miód wielokwiatowy. Zachowały się nieliczne zabytkowe ule oraz urządzenia np. miodarki, podkurzacze. Pierwsze związki pszczelarskie powstały w latach 1957-1959, a wraz z rozwojem spółdzielczości powstał w Miliczu punkt skupu miodu. Znane jest świadectwo Jana Piśniaka z obecnie nieistniejącego koła Milicz o użytkowaniu stawów odłogowanych, w technologicznej przerwie opróżnionych z wody, poprzez uprawę miododajnej facelii. Jest ona tutaj bardzo cenioną rośliną. W 1976 r. według Historii koła pszczelarzy w Gądkowicach, a więc 30 lat temu, 49 pszczelarzy założyło samodzielne koło pszczelarzy w Gądkowicach. Pszczelarze Ci zgodnie z deklaracją utrzymywali około 300 pni. Krajobraz Doliny Baryczy zawdzięcza swój wyjątkowy charakter prowadzonej tu od stuleci hodowli ryb. Dzięki temu przyroda w Dolinie Baryczy jest niezwykle bogata i różnorodna. Lasy, najpiękniejsze na Dolnym Śląsku, zajmują 40% powierzchni. W drzewostanie występuje sosna (ok. 72%), dąb, buk, olcha, świerk, brzoza, robinia, lipa i modrzew. Teren, na którym jest pozyskiwany miód wielokwiatowy, obejmuje obszar Parku Krajobrazowego włączonego do obszaru Natura 2000. Słabe i podmokłe gleby powodują, że okres wegetacji jest tu krótszy, kompleksy leśne powodują, że zima jest tu nieco dłuższa. Słabe gleby powodują, że nektarowanie roślin uprawowych, w tym rzepaku, jest krótkotrwałe i nie można zebrać nawet czystego miodu rzepakowego. Miejscowe lasy prawie nie wytwarzają spadzi. Miód z Doliny Baryczy zawiera nektar z setek gatunków roślin (stwierdzono występowanie 513 gatunków roślin naczyniowych, jednak nie wszystkie nektarują). Bogaty skład nektaru gwarantuje niepowtarzalny smak, aromat i barwę. Różny jest miód z różnych pasiek, co zależy od miejsca ich postoju. Zawarte w miodach flawonoidy, saponiny, sole mineralne, aminokwasy i garbniki gwarantują ich wysoką wartość odżywczą i zdrowotną.