Wygląd:

Płyn

Barwa:

Biała, różowa lub czerwona w zależności od barwy moszczu i procesu produkcji wina

Konsystencja:

Płynna, klarowna, charakterystyczna dla win wytrawnych

Smak:

Smak od zdecydowanie wytrawnego do półwytrawnego; bukiet kwiatowy, owocowy, mineralny, korzenny w zależności od wina

Dodatkowe Informacje:

Zawartość alkoholu 8%-14%

Tradycja:

IN VINO VERITAS – W WINIE PRAWDA. Tak mawiali starożytni Rzymianie, ale nie oni jedyni upajali się boskim trunkiem. Napój ten gościł na dworach starożytnej Grecji, Egiptu, Babilonii i to z tych ośrodków cywilizacji rozpoczęła się podróż winnego krzewu do różnych zakątków Europy. Na ziemie obecnej Polski winorośl trafiła już z Rzymianami, a na dobre zagościła w Polsce podczas jej chrystianizacji. Na ten okres przypada rozwój budownictwa kościelnego i klasztornego. Był to dobry czas na zakładanie winnic, ponieważ winny krzew od zawsze miał znaczenie mistyczne i kojarzono go z boskością i długowiecznością. Dowodów na obecność winorośli z tamtego okresu jest bardzo wiele, chociażby w zdobieniach i sztukaterii średniowiecznych kościołów. Jednym z bardziej znaczących jest znalezisko pestek winogronowych z X i XI wieku w takich ośrodkach kultury średniowiecznej jak Gniezno, Poznań, Kraków. W średniowieczu cała słowiańszczyzna uprawiała winogrona, a słowiańskie wina z Dalmacji cieszyły się dużym uznaniem na ówczesnych rynkach. Ziemie obecnego województwa lubuskiego od kilkuset lat słynęły z upraw winorośli, a o stolicy winiarstwa w Zielonej Górze mówiły kroniki już w 1314 r., choć z badań archeologicznych wiadomo, że tradycje winiarskie Zielonej Góry i okolic sięgają XII w. Wielowiekowa tradycja uprawy winorośli zrodziła różne obyczaje, m.in. obyczaj winobrania. Wiązał się on ze zbiorem w winnicach, czemu towarzyszyła huczna zabawa. Na ratuszowej wieży wieszano wieniec, który był sygnałem rozpoczęcia święta, biły również kościelne dzwony. Wszyscy udawali się do winnic i zbierali kiście winogron, aby zdążyć przed deszczami i nagłymi przymrozkami, które często nawiedzały Zieloną Górę. Obecnie Zielona Góra nadal kojarzona jest ze świętem winobrania, mimo że od lat nie ma w okolicach dużych, towarowych winnic. Jednak jest iskierka nadziei dla odrodzenia winiarstwa w tym województwie, ponieważ pojawiło się kilka osób, które swoją przyszłość wiążą z winiarstwem, a województwo lubuskie może w pełni odzyskać swój wyjątkowy charakter. Wytwarzanie wina gronowego opiera się wyłącznie na tradycyjnych sposobach produkcji. Narzędzia używane do wytwarzania tego trunku nie różnią się niczym od tych sprzed lat, a samo wino powstaje tylko z soku gronowego (bez dodatku wody i cukru). Receptury opierają się na najstarszych metodach produkcji, czyli najpierw robi się moszcz, z moszczu – sok, a z soku – wino. Wino gronowe powstaje przez okrągły rok. Po zbiorach owoce trafiają na młynek, później do dębowej prasy, a następnie rozpoczyna się trudny proces produkcji trunku. Sok uzyskany z moszczu zmienia się i dojrzewa pod bacznym okiem winiarza, który obserwuje, sprawdza i kontroluje procesy powstawania wina, które z szumnego, mętnego staje się klarownym, szlachetnym trunkiem cieszącym podniebienia smakoszy.