Wygląd:

Warkocz zrobiony z czterech wałków ciasta, z widocznymi splotami u góry, spłaszczony od dołu.

Kształt:

Owalny, szeroki i gruby w środku, cienki i węższy na końcach, w przekroju kształt nieregularnej elipsy spłaszczonej u dołu.

Rozmiar:

Waga: do 0,50 kg, długość: do 20 cm, szerokość: do 8 cm.

Barwa:

Miąższ o jasnym, lekko żółtym zabarwieniu. Na zewnątrz złota, przypieczona obwódka, po wierzchu posypana słodką kruszonką.

Konsystencja:

Puszysta, a jednocześnie sprężysta i zwarta. Puszystości nabiera dzięki procesowi pieczenia w piecu chlebowym.

Smak:

Smak lekko maślany, półsłodki, wyjątkowy. Zapach charakterystyczny dla świeżego, dobrze wypieczonego pieczywa.

Tradycja:

Początki produkcji piekarniczej w Woli Wiśniowskiej, położonej w Puszczy Sandomierskiej, w dolinie niewielkiej rzeki Kacanki sięgają czasów przedwojennych. Pieczono chleby i chały praktycznie w każdym domostwie. Przepis na chałkę plecioną pochodzi z kuchni pałacu Kołłątajów, gdzie pracowali mieszkańcy Woli Wiśniowej i nie zmienił się do dnia dzisiejszego. Chałka pleciona swój charakterystyczny smak zawdzięcza właściwemu doborowi składników, które muszą mieć jednakową temperaturę (ciasta nie wolno tzw. „przeziębić”). Ważny jest także odpowiedni czas pozostawiony na wyrośnięcie ciasta. Pieczenie w piecu chlebowym jest po dziś dzień niezastąpionym sposobem uzyskania niepowtarzalnego smaku, aromatu i wyglądu chałki. Także odpowiednią strukturę, świeżość i puszystość chałka nabiera dzięki odpowiedniemu procesowi pieczenia w piecu chlebowym nagrzewanym drewnem liściastym – dąb, grab, buk. Wólecka chałka pleciona występuje w przekazach ludowych jako odmiana ciasta drożdżowego o charakterystycznym kształcie warkocza. Jest przysmakiem na świątecznych stołach w Woli Wiśniowskiej i jej okolicach.