Wygląd:

Placek ziemniaczany z kawałkami przypieczonego boczku lub słoniny.

Kształt:

Zależy od kształtu formy, w której jest pieczony.

Rozmiar:

W zależności od potrzeb i wielkości blachy.

Barwa:

Zewnętrzna barwa placka od szarej do brązowej z brązowymi kawałki boczku.

Konsystencja:

Stała, miękka, lekko klejąca.

Smak:

Smak lekko słonawy z wyczuwalnym zapachem ziemniaków i smażonego boczku.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Ziemniaki stanowiły podstawowe pożywienie Borowiaków, czyli ludzi zamieszkujących Bory Tucholskie. Przyrządzano je na wiele sposobów, między innymi gotowano w wodzie, przyrządzano z nich kluski, placki, a także dania z tartych ziemniaków. W „Kulturze materialnej Borów Tucholskich” księdza Bernarda Sychty czytamy: „…Będąc wielkimi bulwiarzami, często grodzą Borowiacy obiad z samych tylko ziemniaków…”. Żuchel, czyli placek z tartych ziemniaków ze smażonym boczkiem lub słoniną często gościł na stołach mieszkańców województwa pomorskiego. Żuchel pieczony był głównie jesienią i zimą. Najpierw tarło się ziemniaki, w takiej ilości, aby wypełnić od dwóch do trzech blach, gdzie znajdowały się już smażone szpyrki, które pozyskiwano z boczku wieprzowego lub słoniny, a jesienią używano okrasy z gęsi. Dodatkowo wierzch tartych ziemniaków posypywano jeszcze szpyrkami. Następnie wszystkie blachy wkładano do piekarnika lub pieca kaflowego opalanego drewnem. Przy przygotowywaniu tego dania należało pamiętać, aby dobrze wymieszać ciasto, tak żeby cała kartoflanka nie osadziła się na dnie blachy. Danie to było przyrządzane w Borach Tucholskich jeszcze przed drugą wojną światową. W wielu rodzinach przepis na żuchel przekazuje się z pokolenia na pokolenie.