Wygląd:

Gęsta zupa z widocznymi kawałkami ziemniaków oraz warzyw i przypraw.

Kształt:

Przybiera kształt naczynia.

Rozmiar:

W zależności od naczynia.

Barwa:

Żółto-pomarańczowa z odznaczającym się zielonym kondrotkiem (bluszczyk kurdybanek).

Konsystencja:

Gęsta zupa z miękkimi ziemniakami.

Smak:

Delikatny smak z intensywnym zapachem kondrotka i kminku.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Ziemniaki od dawna były głównym warzywem uprawianym i spożywanym na Śląsku. Stanowiły podstawę różnego rodzaju zup i zapiekanek. Przepisy na wykorzystanie ziemniaków w różnych potrawach opisane zostały w wielu książkach kucharskich. Najpopularniejszą potrawą przygotowywaną na Śląsku była zupa ziemniaczana. Było to danie tanie, ale bardzo pożywne i dające wiele energii potrzebnej w pracach polowych. W miejscowości Meszna położonej w Beskidzie Śląskim zupa ziemniaczana nieznacznie różniła się od podobnych zup i nazywana była ziemnioczonką po meszniańsku. Zupa ta wyróżniała się sposobem wykonania, tj. od zawsze ziemniaki razem z marchewką były najpierw przesmażane, a dopiero potem gotowane, zaś na koniec należało dodać kondrotka. „Cebulę drobno pokroić i podrumienić na patelni na smalcu razem z marchewką startą na grubej tarce i ziemniakami drobno pokrojonymi w kostkę. Dodać kminek, liść laurowy, szczyptę soli. Wszystko zeszklić, lekko zarumienić ciągle mieszając drewnianą łyżką. Przenieść wszystko do garnka i zalać wodą i gotować” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami Mesznej). Na koniec niektóre gospodynie dodawały mleko z mąką bądź słoninę wędzoną drobno posiekaną i doprawiały do smaku. Dla poprawy aromatu uzupełniano ziemnioczonkę zielonym kondrotkiem. „Z chlebem się je ziemnioczonkę jako danie jednogarnkowe żeby była bardziej sycąca” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami Mesznej).