Łódzki Urząd Wojewódzki w Łodzi

„Solidarność” była czymś większym niż związek zawodowy. Była dziełem narodu, który poczuł wielką wspólnotową więź, do którego dotarło po latach zniewolenia, że od niego może wiele zależeć. W łódzkich uroczystościach upamiętniających 42. rocznicę strajków z 1980 roku wziął udział wojewoda łódzki Tobiasz Bocheński. 

W związku z pogłębiającym się kryzysem gospodarczym władze PRL zdecydowały się na podniesienie cen żywności. W różnych częściach kraju szybko wybuchły spontaniczne strajki. Najczęściej robotnicy domagali się odwołania podwyżki lub podniesienia płac.

7 sierpnia 1980 roku, pięć miesięcy przed osiągnięciem wieku emerytalnego, Anna Walentynowicz została dyscyplinarnie zwolniona z pracy za działalność opozycyjną. Był to początek strajku w Stoczni Gdańskiej. Polska, a wraz z nią reszta państw bloku komunistycznego wkroczyła na drogę do wolności.

Pierwszy punkt 21 postulatów Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego mówił o akceptacji niezależnych od partii i pracodawców wolnych związków zawodowych.  Władza po raz pierwszy w historii bloku komunistycznego, została zmuszona do podjęcia dialogu ze społeczeństwem.  Strajki na Wybrzeżu doprowadziły do utworzenia ,,Solidarności”.  

W okresie od sierpnia 1980 do grudnia 1981 „Solidarność” ze związku zawodowego przerodziła się w masowy ruch społeczny o charakterze społeczno-niepodległościowym. W szczytowym okresie należało do niego blisko 10 mln Polaków. 

Jej powstanie uznawane jest za jeden z kluczowych elementów długiego procesu upadku komunizmu w Polsce i Europie Środkowej. Fenomen masowego i niezależnego ruchu społecznego w państwie totalitarnym był wyjątkiem w istniejącym systemie politycznym i społecznym.