1. Aby osiągnąć cele określone w dyrektywie, sieci:

• zapewniają wysokospecjalistyczną opiekę zdrowotną w zakresie złożonych chorób, schorzeń rzadkich lub o niskiej chorobowości;
• mają jasną strukturę zarządzania i koordynacji. W jej skład wchodzą:
  • przedstawiciele, którzy reprezentują członków wewnątrz sieci (każdy z członków wyznacza na swojego przedstawiciela jednego z pracowników służby zdrowia, który należy do jego personelu);
  • zarząd sieci (każdy z członków sieci musi mieć swojego przedstawiciela w zarządzie);
  • koordynator sieci (jest wyznaczony spośród pracowników służby zdrowia należących do personelu członka koordynującego, który przewodniczy spotkaniom zarządu i jest przedstawicielem sieci).

2. Aby spełnić wymóg posiadania wiedzy i biegłości w zakresie diagnozowania, obserwacji i zarzadzania przypadkami pacjentów, których dokumentacja wskazuje na dobre wyniki, sieci:

• promują wysokiej jakości opiekę nad pacjentami, którzy cierpią na określone choroby – poprzez wspieranie odpowiednich działań: diagnostyki, leczenia, obserwacji i zarządzania pacjentami wewnątrz sieci;
• wzmacniają pozycję pacjentów i chcą włączać ich w proces leczenia, aby zwiększyć bezpieczeństwo i jakość świadczonej opieki.

3. Aby spełnić wymóg postępowania zgodnie z podejściem wielodyscyplinarnym, sieci:

• określają dziedziny i najlepsze praktyki działalności wielodyscyplinarnej;
• składają się z wielodyscyplinarnych zespołów medycznych;
• oferują i promują wielodyscyplinarne poradnictwo w złożonych przypadkach.

4. Aby spełnić wymóg wysokiego poziomu biegłości i posiadania potencjału do wypracowania wytycznych w zakresie dobrych praktyk i stosowania pomiaru rezultatów i kontroli jakości, sieci:

• gromadzą i rozpowszechniają wiedzę, dowody naukowe i wiedzę specjalistyczną wewnątrz i na zewnątrz sieci oraz wymieniają się posiadanymi informacjami  – zwłaszcza w zakresie alternatywnych możliwości i opcji leczenia oraz najlepszych praktyk związanych ze świadczeniem usług i leczeniem dostępnym w przypadku poszczególnych chorób lub schorzeń;
• promują wiedzę specjalistyczną i wspierają świadczeniodawców w celu zwiększenia lokalnych, regionalnych i krajowych możliwości świadczenia opieki zdrowotnej bliskiej pacjentowi;
• rozwijają i stosują wytyczne kliniczne i transgraniczne zestandaryzowane ścieżki leczenia;
• określają i stosują wskaźniki wyników i efektywności;
• promują i utrzymują ramy dotyczące jakości, bezpieczeństwa pacjentów i oceny.

5. Aby spełnić wymóg wnoszenia wkładu w badania naukowe, sieci:

• określają braki w zakresie badań naukowych i je uzupełniają;
• promują współpracę w zakresie badań naukowych wewnątrz sieci;
• wspierają badania naukowe i nadzór epidemiologiczny przez ustanawianie wspólnych rejestrów.

6. Aby spełnić wymóg organizacji działania w zakresie nauczania i szkolenia, sieci:

• określają braki w zakresie szkoleń i uzupełniają je;
• wspierają i ułatwiają rozwój programów i narzędzi szkoleniowych z zakresu kształcenia i szkolenia ustawicznego dla świadczeniodawców, którzy stanowią część łańcucha opieki (wewnątrz lub na zewnątrz sieci).

7. Aby spełnić wymóg ścisłej współpracy z innymi centrami wiedzy i sieciami na poziomie krajowym i międzynarodowym, sieci:

• wymieniają się wiedzą i dobrymi praktykami i rozpowszechniają je, zwłaszcza przez wspieranie ośrodków i sieci krajowych;
• tworzą elementy służące budowaniu sieci kontaktów (np. narzędzia komunikacyjne) i metodologie służące rozwijaniu wytycznych i procedur klinicznych;
• wymieniają się informacjami klinicznymi zgodnie z unijnymi przepisami w zakresie ochrony danych i krajowymi środkami wykonawczymi, w szczególności z dyrektywą 95/46/WE i z art. 3 niniejszej decyzji delegowanej;
• rozwijają alternatywy i modele szkoleniowe oraz praktyki w zakresie działalności, koordynacji itd.;
• współpracują ze Stowarzyszonymi Ośrodkami Krajowymi i Krajowymi Ośrodkami Współpracy wyznaczonymi przez państwa członkowskie, które nie mają członka w danej sieci – zwłaszcza jeśli cele tej sieci znajdują się w wykazie celów dyrektywy 2011/24/UE.