Urodzony 6 marca 1932 r. w Warszawie, zmarł 13 lipca 2008 r. w Lubieniu, historyk, dyplomata. W 1954 r. ukończył studia na Wydziale Historycznym UW. W latach 1956–1958 odbył studia podyplomowe w École Pratique des Hautes Études na Sorbonie. W 1960 r. uzyskał doktorat z historii w PAN, w 1972 r. – habilitację, a w 1989 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym. W latach 1955–1985 pracownik naukowy Instytutu Historii PAN (z wyjątkiem 1960–1965, gdy wykładał na Sorbonie i kierował Centrum Kultury Polskiej). W 1985 r. zwolniony z pracy w PAN z powodów politycznych. Posiadał 11 doktoratów honoris causa. W latach 1978–1981 był współzałożycielem i wykładowcą „uniwersytetu latającego”. W sierpniu 1980 r. został jednym z głównych ekspertów i doradców Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Gdańsku. W latach 1987–1990 czołowy doradca „Solidarności”, uczestnik obrad Okrągłego Stołu w 1989 r. Od 1989 r. poseł na Sejm. W latach 1989–1997 przewodniczący sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych. Minister spraw zagranicznych od 31 października 1997 r. do 30 czerwca 2000 r. Autor wielu publikacji naukowych.