Aleksander Ładoś urodził się w 1891 r. we Lwowie. W okresie II Rzeczypospolitej pełnił szereg funkcji państwowych. Już w 1919 r. rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, gdzie objął funkcję kierownika wydziału prasowego.

W latach 1920-21 Ładoś był sekretarzem delegacji polskiej podczas rozmów pokojowych w Rydze, które kończyły wojnę polsko-bolszewicką. Następnie został posłem RP na Łotwie. Po przewrocie majowym w 1926 roku spotkała go degradacja. Otrzymał stanowisko konsula generalnego w Monachium.

Pod koniec 1939 r. sprawował funkcję ministra w emigracyjnym rządzie Władysława Sikorskiego. Od 1940 do 1945 r., jako chargé d’affaires polskiego poselstwa w Szwajcarii, sprawował opiekę nad uchodźcami z Polski oraz internowanymi polskimi żołnierzami.

Najbardziej zasłużył się jako przywódca tzw. Grupy Berneńskiej (od jego nazwiska zwanej także Grupą Ładosia). W jej skład wchodzili dyplomaci Poselstwa RP w Bernie oraz współpracujący z nimi przedstawicieli organizacji żydowskich. Działania członków Grupy polegały na wystawieniu kilku tysięcy sfałszowanych dokumentów państw południowoamerykańskich, co umożliwiło opuszczenie przez Żydów okupowanych przez Niemcy terytoriów. Historycy szacują, że w ten sposób wystawiono paszporty nawet dla 10 000 osób. 

Po wojnie Aleksander Ładoś pozostał na emigracji, przebywał w Lozannie, a następnie pod Paryżem. Do Polski wrócił w 1960 r., zmarł w Warszawie trzy lata później.

Foto: Barbara Milkowska/MSZ