Komenda Miejska
Państwowej Straży Pożarnej
w Płocku

Ogień nie zawsze był łaskawy dla naszego miasta. Największe pożary, jakie zostały odnotowane w kronikach miejskich, to wielki pożar w 1511 roku, kiedy to spłonęła większość budynków naszego grodu, w tym Zamek Książąt Mazowieckich oraz kolejny z roku 1611, gdzie pastwą ognia padło ¾ ówczesnej zabudowy miasta.

Nieszczęścia te uświadomiły mieszkańcom Płocka, że nie można zdać się biernie na opatrzność, ale że tej opatrzności trzeba pomagać. Ta świadomość legła u podłoża organizacji ochrony ogniowej miasta.

Tak zrodziło się pożarnictwo płockie, które istniało i funkcjonowało bez względu na zmiany ustrojowe i gospodarcze.

Rozwój ochrony przeciwpożarowej na terenie powiatu datuje się od 1873 roku czyli od momentu zorganizowania ochotniczej straży pożarnej w Płocku. Nie oznacza to wcale, iż do tej pory ochrona przeciwpożarowa nie istniała. Jak wynika z zapisek i luźnych informacji była ona prowadzona na terenie poszczególnych miast, chociaż ograniczała się zwykle do udziału w likwidowaniu pożarów przy pomocy prymitywnego sprzętu. Wprawdzie faktyczne utworzenie ochotniczej straży pożarnej w Płocku nastąpiło w 1873 roku, to ówczesne carskie władze zaborcze decyzję o jej zorganizowaniu wydały dwa lata później, czyli w 1875 roku.

Pełna nazwa nowego związku brzmiała: Towarzystwo Straży Ogniowej w Płocku. Największe zasługi w jego powołaniu mieli miejscowi obywatele oraz władze. Bardzo gorliwie krzątał się wokół sprawy ówczesny prezydent miasta Płocka Józef Widuliński. W dniu 8 maja 1875 roku na zebraniu organizacyjnym wybrano zarząd, w skład którego weszli: naczelnik główny oraz pięciu naczelników oddziałowych. Naczelnikiem głównym i prezesem Zarządu został Robert Blumberg, zaś członkami Zarządu, a zarazem naczelnikami oddziałowymi byli: W. Jasieński, A. Fijałkowski, S. Wysocki, J. Widuliński, S. Woldenberg. W 1875 roku do straży należało 146 członków czynnych i 235 honorowych. W roku 1881 liczba członków wzrosła do 193 czynnych i 257 honorowych. Ich skład społeczny był różnorodny. Do straży należeli głównie robotnicy i rzemieślnicy, a także urzędnicy i właściciele posesji miejskich. Dochody czerpano ze składek własnych członków oraz z dotacji władz miejskich.

Właściwie działalność straży ogniowych w okresie zaborów jest mało zbadana. Dotyczy to również organizacji istniejących na terenie Płocka i powiatu płockiego. Pewne światło na sytuację pożarową, a zatem na rolę i zadania straży rzucają dane statystyczne oraz informacje dotyczące całego Królestwa Kongresowego, w tym również guberni płockiej.

Bardzo interesujące jest zestawienie ilości pożarów w latach 1901 – 1910. Okazuje się, że gubernia płocka cechowała się stosunkowa niewielką palnością. W całym dziesięcioleciu wybuchło łącznie 2443. Mniej pożarów zanotowano jedynie w Łomżyńskiem 1780. Prym wiodła gubernia piotrkowska – aż 6999 pożarów, przed warszawską – 6977 pożarów i kielecką – 5323 pożary. Były lata szczególne korzystne, 1901 r. tylko 192 zgłoszenia, 1902 r. – 210 pożarów, 1903 r.– 217. W latach późniejszych spotykamy się ze zjawiskiem progresji ilości pożarów, ale z reguły była ona znacznie niższa w porównaniu np. z gubernią piotrkowską, gdzie w 1905 roku zarejestrowano aż 941 pożarów.

Piękną kartę w okresie I wojny światowej zapisali strażacy z Płocka. W początkach wojny walczyli dzielnie z licznymi pożarami, które wybuchały bardzo często, gdyż przez pół roku front przebiegał w pobliżu miasta.

Po wkroczeniu do Płocka Niemców 11 czerwca 1915 roku uwięziono 59 strażaków, których następnie przetransportowano do więzienia w Bytomiu. Strażaków aresztowano pod zarzutem szpiegostwa. Część z nich powróciła do domów w 1916 roku, inni zwolnieni zostali dopiero po dwóch latach.

W listopadzie 1918 roku płoccy strażacy wzięli gremialnie udział w rozbrajaniu wojsk zaborczych.

Po wyzwoleniu nastąpił nowy rozdział pracy społecznej straży ogniowej już w wolnej ojczyźnie.

Stanowisko Powiatowego Instruktora Pożarnictwa obsadzone zostało przez pana Myślińskiego, absolwenta kursów dla instruktorów organizowanych przez Związek Floriański. Referat kierowany przez Myślińskiego był częścią składową Wydziału Powiatowego i podlegał bezpośrednio urzędowi starosty. Instruktor Myśliński w pierwszym rzędzie przystąpił do organizowania nowych jednostek straży i ich szkolenia. W szkoleniu chodziło o możliwie najszybsze przygotowanie straży do walki z pożarami, z uwzględnieniem pewnych wymogów taktycznych, co przy prymitywnym sprzęcie jaki straże wówczas posiadały było wprost niezbędne.

W 1923 roku Myśliński przeniesiony został do Warszawy, a na jego miejsce zaangażowano Tadeusza Gintera, który stanowisko to pełnił do roku 1929.

W październiku 1924 roku zorganizowano Związek Straży Pożarnych, który zgodnie ze statutem nosił nazwę Okręgowego Związku Straży Pożarnych w Płocku, wkrótce przemianowany został na Związek Straży Pożarnych Rzeczpospolitej Polskiej Oddział w Płocku, a jej pierwszym prezesem został ówczesny starosta powiatowy pan Boxa.

Związek ten nazwę zachował do jesieni 1939 roku, czyli do momentu okupacji hitlerowskiej.

W miesiącu marcu 1929 roku po ukończeniu kursu pożarniczego stanowisko Powiatowego Instruktora objął Jan Pasternakiewicz, piastując je z przerwą okupacyjną do czasu przejścia na emeryturę czyli do 31 grudnia 1968 roku – łącznie prawie 40 lat. Położył on zasadniczy akcent w swej działalności na szkolenie. Uzgodniono z dyrektorem Szkoły Rolniczej w Niegłosach inż. Rapackim, że co roku w czasie ferii świątecznych szkoła oddaje do dyspozycji Związku na okres jednego tygodnia salę wykładową, internat i kuchnię z salą jadalną w celu przeprowadzenia kursu dla naczelników, zastępców i dowódców plutonów straży z powiatu. Kursy prowadzone były każdego roku, aż do września 1939 roku. W szkoleniach bardzo ważną pomoc udzielał Zarząd Związku. W charakterze wykładowców przyjeżdżali członkowie Zarządu – Tadeusz Ginter i Karol Cholewiński. Na terenie Szkoły Rolniczej w Niegłosach istniała szkolna straż pożarna.

Niezależnie od szkoleń w okresie letnim prowadzono trzydniowe kursy w rejonach z myślą o naczelnikach i zastępcach naczelników straży. Na ich program składały się zagadnienia z zakresu operacyjno – bojowego, z praktycznym rozwiązywaniem zadań taktycznych na obiektach. Kursy takie organizowano w maju 1930 roku w Siecieniu, czerwcu 1931 r. w Staroźrebach, w maju 1932 r. w Cekanowie, także w maju 1936 r. w Drobinie oraz innych rejonach. Co dwa lata przeprowadzano również zawody rejonowe, a z kolei każdego trzeciego roku – zawody na szczeblu powiatu. Każda impreza była oceniana przez Zarząd Związku.

3 września 1933 roku Zarząd Związku pomagał zorganizować i brał udział w uroczystościach 30 – lecia Ochotniczej Straży Pożarnej w Borowiczkach. Jubileusz zaszczycił swoją obecnością nestor pożarnictwa polskiego płk. Tuliszkowski. Był on twórcą pierwszej polskiej literatury pożarniczej. Pułkownik Józef Tuliszkowski przyjechał na zaproszenie Zarządu Powiatowego doręczone osobiście przez Jana Pasternakiewicza, jednego z uczniów wybitnego pożarnika.

Nadszedł wrzesień 1939 roku, a z nim okupacja hitlerowska.Wszyscy pracownicy starostwa zostali przymusowo ewakuowani, a z nimi Instruktor Powiatowy Jan Pasternakiewicz. Podczas okupacji hitlerowskiej był on członkiem tajnej organizacji pracowników samorządowych „TOPS” w powiecie płockim. Oczywiście działalność straży pożarnych została zawieszona, zaś wielu jej członków zginęło w walce z okupantem.

 

Wyzwolenie Płocka nastąpiło 21 stycznia 1945 roku. Już w lutym tego roku jeden z organizatorów straży pożarnych w okresie międzywojennym Jan Pasternakiewicz przystąpił na polecenie władz lokalnych – Przewodniczącego Rady Powiatowej do reaktywowania Ochotniczych Straży Pożarnych na terenie powiatu. Chociaż praca była ciężka, bez środków lokomocji, wiele kilometrów trzeba było przebyć pieszo, przynosiła efekty i dawała satysfakcję.

Spotykanie się ze społecznikami pożarnikami po pięcioletniej przerwie było przeżyciem, a inicjatywę odradzania działalności straży podejmowano z wielkim zapałem.

W połowie marca 1945 roku pismem Głównego Inspektora Pożarnictwa polecono Janowi Pasternakiewiczowi zorganizowanie Referatu Pożarnictwa.

Chociaż personel był jednoosobowy pracę prowadzono rytmicznie, bez przerw, szczególnie dużo uwagi poświęcając szkoleniu i działalności jednostek terenowych. Z reguły zajęcia prowadzone były wieczorami, niekiedy w mieszkaniach naczelników. Każdy kurs czy szkolenie kończyło się egzaminem. W wielu komisjach zasiadał osobiście Wojewódzki Komendant Straży płk Zdzieszyński. Miał on poważne zasługi w pozyskaniu od władz wojskowych wielu samochodów i motopomp. Powiat płocki otrzymał 4 motopompy, co miało poważne znaczenie we wzmocnieniu gotowości bojowej.

Pułkownikowi Zdzieszyńskiemu zawdzięczać również należy zaopatrzenie powiatu płockiego w setki węży oraz kupna sukna na umundurowanie, których w strażach wówczas w ogóle nie było.

W 1947 roku na polecenie władz Tadeusz Ginter zorganizował Miejską Zawodową Straż Pożarną, której został komendantem, przy równoczesnym pełnieniu obowiązków naczelnika Ochotniczej Straży Pożarnej i od tego roku oficjalnie liczy się okres funkcjonowania ZSP. Istniejące dotychczas pogotowie przeciwpożarowe powiększone zostało do 10 osób, z czego 2 osoby stanowiły kierownictwo MKSP, a pozostałe podział bojowy pełniący służbę 24×24 godz.

Pierwsza siedziba Miejskiej Zawodowej Straży Pożarnej mieściła się w skrzydle budynku Ratusza przy ul.. Zduńskiej 5, natomiast garaże znajdowały się w sąsiednim, wolnostojącym budynku garażowym.

Ponieważ część biurowa i socjalna pozostawiała wiele do życzenia, Komendant Miejski SP kpt. Stanisław Frydrych w 1958 roku zaadoptował obiekt po byłej kuźni na siedzibę MZSP. W wyremontowanym obiekcie wygospodarowano pomieszczenia na gabinet komendanta, 3 pokoje biurowe, Punkt Alarmowo -Dyspozycyjny, pokój operacyjny i pomieszczenia socjalne dla podziału bojowego.

Stan osobowy komendy wynosił 35 osób, w tym podział bojowy 30.

Począwszy od lat czterdziestych na terenie miasta Płocka funkcjonowały Zakładowe Zawodowe Straże Pożarne, ale dla ochrony miasta Płocka miały największe znaczenie ZOSP przy Fabryce Maszyn Żniwnych i Płockiej Stoczni Rzecznej, a w latach sześćdziesiątych ZZSP w Petrochemii i Plebance.

Pod koniec 1962 roku kierownictwo komendy objął por. Czesław Kuś, który rozpoczął energiczne starania pozyskania funduszy oraz teren pod budowę nowej siedziby Straży Pożarnej.

Starania były długotrwałe i żmudne, ale uwieńczone sukcesem.

Od czerwca 1965 roku rozpoczęto, a po 2 latach ( 1 maj 1967r. ) ukończono budowę nowej siedziby ZSP w Płocku ul. Gwardii Ludowej 8, przy znaczącym udziale czynu społecznego pracowników ZSP.

Stanowisko Komendanta Zawodowej Straży Pożarnej por. Czesław Kuś piastował do dnia 30 maja 1975 roku, do chwili powołania na stanowisko Zastępcy Komendanta Wojewódzkiego Straży Pożarnych w Płocku.

Wykaz Komendantów Zawodowej Straży Pożarnej w Płocku od roku 1975 do roku 1998 kształtuje się następująco:

1. mjr Władysław Kołodziejak

2. mjr Marian Gajewski

3. por. Kordus

4. kpt. Marian Świniarek

5. kpt. Jan Sobótka

6. ppor. Zbigniew Szulczyński

7. kpt. Józef Mazurowski

8. kpt. Hilary Januszczyk

9. kpt. Longin Hućko

10. kpt. Krzysztof Kosztowny

11. st. kpt. Wojciech Błędowski

12. kpt. Andrzej Smoleński

Z dniem 28 maja 1975 roku zostało utworzonych w kraju 49 województw, w tym województwo płockie.

W związku z tym rozpoczęła działalność Komenda Wojewódzka Straży Pożarnych w Płocku na czele z komendantem płk poż. Tadeuszem Klecz.

Zastępcą Komendanta Wojewódzkiego Straży Pożarnych został powołany mjr poż. Czesław Kuś.

Zgodnie z postanowieniami Dekretu o służbie funkcjonariuszy pożarnictwa z 27.12.1974r. weszła w życie nowa ustawa o ochronie przeciwpożarowej z 12.06.1975 r. w miejsce poprzedniej z 13 kwietnia 1960 roku.

Z dniem 1 stycznia 1976 roku na stanowisko Komendanta Wojewódzkiego Straży Pożarnych w Płocku został mianowany płk Krzysztof Wargenau.

Od roku 1981 stanowisko Komendanta Wojewódzkiego kolejno obejmowali:

1. mjr poż. Henryk Borowski

2. płk Adam Kasprzyk

3. st. kpt. Krzysztof Kosztowny

4. bryg. Hilary Januszczyk

bryg. Hilary Januszczyk piastował to stanowisko do chwili przeprowadzenia reformy administracyjnej kraju tj. do końca 1998 roku.

W dniu 17 maja 1987 roku Minister Spraw Wewnętrznych nadał sztandar Zawodowej Straży Pożarnej jako symbolu ofiarnej i wiernej służbie Pożarniczej .

W dniu 27 czerwca 1987 roku odbyła się uroczystość wręczenia sztandaru Zawodowej Straży Pożarnej w Płocku, ufundowanego przez społeczeństwo ziemi płockiej, zakłady pracy i organizacje społeczne, jako symbolu ofiarnej i wiernej służby dla Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i jej obywateli.

Uroczystość wręczenia sztandaru odbyła się w roku 40 – lecia powołania Zawodowej Straży Pożarnej w Płocku.

Nowe przepisy prawne dotyczące funkcjonowania ochrony przeciwpożarowej w R.P. – ustawa o ochronie przeciwpożarowej oraz ustawa o Państwowej Straży Pożarnej z dnia 24 sierpnia 1991 r. spowodowały utworzenie nowych struktur organizacyjnych w Państwowej Straży Pożarnej.

W związku z tym 1 lipca 1992 r. na terenie województwa płockiego zostały utworzone następujące jednostki organizacyjne:

1. Komenda Wojewódzka Państwowej Straży Pożarnej w Płocku ul. Bielska 59,

2. Komenda Rejonowa Państwowej Straży Pożarnej w Płocku ul. Gwardii Ludowej 8

3. Jednostka Ratowniczo-Gaśnicza PSP Nr 1 w Płocku ul. Gwardii Ludowej 8. Na dowódcę JRG Nr1 został powołany st. asp. Ireneusz Smolczewski.

Kolejni dowódcy JRG Nr 1 to:

• mł.bryg. Józef Mazurowski

• mł.kpt. Grzegorz Padzik

• mł.bryg. Dariusz Orłowski

W dniu 31 maja 1994 roku Komendant Główny Państwowej Straży Pożarnej z dniem 1 czerwca 1994 roku powołał Jednostkę Ratowniczo-Gaśniczą PSP Nr 2 w Płocku-Radziwiu.

Dnia 31 maja 1994 roku odbyło się oficjalne otwarcie obiektu czasowo przystosowanego dla potrzeb straży. Obowiązki dowódcy JRG Nr 2 Komendant Wojewódzki PSP powierzył mł. kpt. Mariuszowi Mrulewiczowi. Obecnie dowódcą JRG jest asp. sztab Kazimierz Kędzierski.

W dniu 16 kwietnia 1997 roku Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji Leszek Miller nadaje w dowód szczególnego wyróżnienia dla Jednostki Ratowniczo-Gaśniczej Państwowej Straży Pożarnej w Płocku sztandar jako symbol zaszczytnej, ofiarnej i wiernej Służby dla dobra Rzeczypospolitej Polskiej i jej Obywateli.

Związek Ochotniczych Straży Pożarnych RP Prezydium Zarządu Głównego nadało „Srebrny Medal” za zasługi dla pożarnictwa – w podpisie Prezes Waldemar Pawlak.

W dniu 7 czerwca 1997 roku odbyła się oficjalna uroczystość 50 – lecia Zawodowej Straży Pożarnej oraz wręczenie sztandaru Jednostce Ratowniczo-Gaśniczej w Płocku. Jest on dowodem uznania społeczeństwa miasta i regionu dla ofiarnej i wiernej służby płockiej jednostki, które to dostrzega szczególną rolę strażaków, którzy z chwilą wprowadzenia nowych uregulowań prawnych powołujących Państwową Straż Pożarną niosą ratunek potrzebującym nie tylko podczas pożarów, ale również przy wszelkich zagrożeniach prowadząc w szczególności: ratownictwo drogowe, chemiczne, ekologiczne, budowlane i wodne.

W związku z reformą administracji publicznej, która weszła w życie 1 stycznia 1999 roku nastąpiły zmiany zarówno w rozwiązaniach systemowych ochrony przeciwpożarowej, jak również w funkcjonowaniu Państwowej Straży Pożarnej.

Z dniem 31 grudnia 1998 roku w związku z likwidacją województwa płockiego została zniesiona Komenda Wojewódzka Państwowej Straży Pożarnej w Płocku.

Z dniem 1 stycznia 1999 roku na bazie Komendy Rejonowej Państwowej Straży Pożarnej w Płocku została utworzona Komenda Miejska Państwowej Straży Pożarnej w Płocku z siedzibą przy ul. Wyszogrodzkiej 1 a.

Obowiązki Komendanta Miejskiego PSP pełni st. kpt. mgr inż. Andrzej Smoleński.

W dniu 10 marca 1999 roku Komendant Wojewódzki PSP nadbryg. Roman Kaźmierczak w Płockim Ratuszu wręczył akty powołania na stanowisko Komendanta Miejskiego PSP bryg. mgr inż. Hilaremu Januszczykowi i na stanowisko Zastępcy Komendanta Miejskiego PSP st. kpt. mgr inż. Andrzejowi Smoleńskiemu.

W dniu 28 lipca 2001 roku odbyła się uroczystość wręczenia sztandarów Komendzie Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej i Komendzie Miejskiej Policji w Płocku, ufundowanych przez społeczeństwo ziemi płockiej, zakłady pracy, instytucje i organizacje społeczne jako symbol zaszczytnej, ofiarnej i wiernej służby dla dobra Rzeczypospolitej Polskiej i Jej Obywateli.

Uroczystość niniejszą zaszczycił swoją obecnością Marek Biernacki Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji.

Decyzja o ufundowaniu sztandaru została podjęta 30 marca 2001r na walnym zebraniu Fundacji „Bezpieczne Miasto Płock”.

Inicjatywa ta wyrosła z przeświadczenia, iż dla instytucji pełniących odpowiedzialne funkcje społeczne, sztandar jest symbolem jedności, patriotyzmu i odpowiedzialności, a ufundowany przez mieszkańców Płocka i powiatu płockiego będzie wyrazem zaufania i wsparcia, motywującym do jeszcze lepszego wypełniania społecznych powinności.

Rada Miasta Płocka Uchwałą Nr 899/XLIII/01 z dnia 20 lipca 2001 roku nadała medal „Zasłużony dla Płocka” Komendzie Miejskiej PSP w Płocku.

Związek Harcerstwa Polskiego, dziękując za troskę o sprawy wychowania dzieci i młodzieży oraz za pomoc okazaną Związkowi w jego pracy wychowawczej przyznał Komendzie Miejskiej PSP w Płocku „Srebrną Honorową odznakę Przyjaciół Harcerstwa”.

Zarząd Okręgowego Polskiego Czerwonego Krzyża w Płocku Uchwałą Nr 12/2001 nadał Medal Pamiątkowy „40 – lecia Honorowego Krwiodawstwa” Komendzie Miejskiej PSP w Płocku za zasługi straży pożarnej w rozwoju honorowego krwiodawstwa mającego na celu niesienie pomocy ludziom, których zdrowie, a nawet życie jest zagrożone.

Związek Ochotniczych Straży Pożarnych Rzeczypospolitej Polskiej Prezydium Zarządu Głównego nadało „Złoty Medal za Zasługi dla Pożarnictwa” Komendzie Miejskiej PSP w Płocku za wieloletnią, ofiarną działalność w ochronie przeciwpożarowej dla dobra społeczeństwa.

W podpisie Prezes Zarządu Głównego ZOSP RP Waldemar Pawlak.

W dniu 10 września 2003 roku wmurowano kamień węgielny pod budowę strażnicy Jednostki Ratowniczo – Gaśniczej Nr 3 w Płocku. Próby podejmowano kilkakrotnie ale względy finansowe i brak akceptacji na przedstawioną lokalizację nie pozwoliły na realizacje tych zamierzeń.

Po długoletnich staraniach i zaangażowaniu organów Państwowej Straży Pożarnej oraz miejskich i powiatowych władz samorządowych rozpoczęto budowę strażnicy.

W dniu 02 kwietnia 2005 r. o godz. 21.37. odszedł do domu Ojca Jan Paweł II, którego pontyfikat trwał 26 lat. W czuwaniu modlitewnym w okresie 03-08.04.2005 roku strażacy zaciągnęli warty honorowe podczas Mszy Świętych i Apeli Jasnogórskich. W dniu 8 kwietnia 2005 roku w Kościele parafialnym Świętego Krzyża w Płocku została odprawiona Msza Święta w intencji Papieża Jana Pawła II, w której uczestniczyły i hołd oddały służby mundurowe: strażacy Ochotniczych Straży Pożarnych, Państwowej Straży Pożarnej, Zakładowych Straży Pożarnych, Policjanci, Służba Więzienna i Strażnicy Miejscy. Mszę pożegnalną odprawił ks. kanonik Andrzej Zembrzuski Kapelan Powiatowy Strażaków i Policjantów. Na zakończenie odśpiewano ulubioną przez Papieża pieśń „Barka”.

W dniu 30 maja 2005 roku Towarzystwo Naukowo – Płockie, Komenda Miejska Państwowej Straży Pożarnej w Płocku, Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Pożarnictwa Oddział w Płocku zorganizowało seminarium „130 lat straży ogniowej w Płocku. Podczas seminarium eksponowano wydawnictwa związane z ochroną przeciwpożarową. Przed siedzibą Towarzystwa Naukowo Płockiego zaprezentowano zabytkowe i współczesne samochody strażackie.

Decyzją Nr 426/2006 Mazowieckiego Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej z dnia 4 września 2006 r. został powołany z dniem 5 września 2006 r. na stanowisko Komendanta Miejskiego Państwowej Straży Pożarnej w Płocku bryg. Krzysztof Frączkowski. Dotychczasowy Komendant Miejski PSP w Płocku st. bryg. Hilary Januszczyk po 32 latach służby przechodzi w stan spoczynku, na zasłużoną emeryturę.

W dniu 1 marca 2007 r. odbyło się uroczyste otwarcie działalności Jednostki Ratowniczo – Gaśnicze Nr 3 w Płocku przy ul. Armii Krajowej 62 z udziałem Mazowieckiego Komendanta Wojewódzkiego PSP, władz samorządowych miasta i powiatu płockiego. Dowódcą JRG NR 3 został mianowany st. kpt. Ireneusz Smolczewski.

W dniu 4 października 2018 r. dokonano otwarcia nowej siedziby Jednostki Ratowniczo – Gaśniczej nr 2 w Płocku. Uroczystość rozpoczęła się mszą świętą odprawioną w kościele św. Benedykta. Po mszy strażacy i zaproszeni goście przeszli z kościoła na plac wewnętrzny jednostki gdzie dokonano otwarcia obiektu.