Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna
I i II stopnia im. F. Nowowiejskiego
w Gdańsku

Feliks Nowowiejski był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej muzyki religijnej okresu międzywojennego. Twórczość jego jest, niestety, mało znana, większość rękopisów zaginęła, bądź spłonęła w Bibliotece Raczyńskich w 1945 roku, podczas działań wojennych. Postać Nowowiejskiego z całą pewnością zasługiwać powinna na większe zainteresowanie w Polsce, nie tylko z uwagi na ogromną ilość i różnorodność utworów które tworzył. Była to przede wszystkim postać ze wszech miar zasługująca na pamięć, a to z powodu wielkiego patriotyzmu, który zaszczepiono mu już w okresie dzieciństwa. A przyszło mu żyć w czasach niełatwych. W latach 1887-1893 uczył się w przyklasztornej zkole w Świętej Lipce, gdzie otrzymał podstawy ogólnomuzyczne. Od 1893 roku przebywał w Olsztynie, gdzie grał w pruskiej orkiestrze wojskowej, utrzymując w ten sposób rodziców i rodzeństwo. Pomimo prowadzonej na szeroką skalę germanizacji społeczeństwa polskiego, młody Nowowiejski bardzo silnie zaszczepione miał poczucie patriotyzmu, co rzutowało na całe jego późniejsze życie. Dalsze kształcenie muzyczne kontynuował za granicą, między innymi w Berlinie oraz w Ratyzbonie. Odbył też wiele podróży artystycznych przede szystkim po Europie, jak i Afryce i Bliskim Wschodzie. Podczas nich poznał takich kompozytorów jak: A. Dworak, G. Mahler, C. Saint-Saens. W latach 1909-1914 mieszkał w Krakowie, gdzie objął stanowisko dyrektora artystycznego Towarzystwa Muzycznego. Brał czynny udział w obchodach 500-lecia bitwy pod Grunwaldem, komponując „Rotę”, która stała się drugim hymnem narodowym. Okres pierwszej wojny światowej spędził w Berlinie, natomiast po wojnie osiadł w Poznaniu, gdzie brał udział w odbudowie życia muzycznego Polski. Działał na rzecz przyłączenia Warmii i Mazur do Polski w 1920 roku. Od 1927 roku rezygnuje z pracy pedagogicznej w Konserwatorium Poznańskim i poświęca się wyłącznie działalności kompozytorsko – koncertowej. Na początku 1940 roku, w obawie przed aresztowaniem, wyjechał do Krakowa. Przebyty w 1941 roku udar mózgu kładzie kres jego twórczości. W sierpniu 1945 roku powrócił do Poznania, gdzie zmarł pięć miesięcy później, Został pochowany na Skałce Poznańskiej, w Krypcie Zasłużonych w kościele św. Wojciecha.

Utwory, które przyniosły Feliksowi Nowowiejskiemu światowy rozgłos to: oratoria „Quo Vadis”, „Powrót syna marnotrawnego”, „Znalezienie świętego Krzyża”, opera „Legenda Bałtyku”, uwertura symfoniczna „Swaty polskie”, „Psalm 136 – Ojczyzna”, I Symfonia h-moll (Symfonia Kolorów), IV Symfonia (Symfonia Pokoju).

Będąc wielkim patriotą, Feliks Nowowiejski interesował się polskim folklorem muzycznym. Fascynował go zarówno folklor rodzimy, warmińsko- mazurski, jak i muzyka Podhala, Wielkopolski, Beskidu Śląskiego oraz regionu nadbałtyckiego i Kaszub. Zamiłowanie do morza wzięło się z częstych wizyt na Pomorzu. W dzieciństwie spędzał wakacje w Gdyni, w okresie międzywojennym zamierzał nawet w Gdyni zamieszkać. Nadmorskie, gdyńskie bulwary noszą jego imię, a w gdyńskiej szkole muzycznej, utworzono izbę jego pamięci. O zainteresowaniu Nowowiejskiego polskim morzem świadczą także tytuły jego utworów, m.in.: „Legenda Bałtyku”- opera osnuta na tle kaszubskiej baśni o zatopionym mieście Nadbałtyckim Winecie, „Kaszuby” – nieukończona opera komiczna ze znaną melodią „Hej, żeglarzu”, „Śpiewnik morski” – w którym siedem pieśni związanych jest bezpośrednio z tematyką kaszubską, „Ballada o Gdańsku”, „Marsze Pomorskie”.