W dzisiejszych warunkach konkurencyjność gospodarki jest oparta w coraz większym stopniu o badania, rozwój i innowacje (B+R+I) oraz umiejętność dynamicznej absorpcji, udziału w tworzeniu i rozwoju nowych technologii.  Aby sprostować powyższym wyzwaniom niezbędna jest współpraca pomiędzy interesariuszami reprezentującymi różne środowiska, branże, czy technologie.

Kluczem do osiągnięcia tego celu stają się m.in. klastry, które dzięki naturalnie nawiązanej współpracy przedsiębiorstw, instytucji badawczych, instytucji otoczenia biznesu, organizacji pozarządowych oraz władz lokalnych, określane są mianem katalizatora procesów innowacyjnych.

Dla MRiT polityka klastrowa jest rozumiana jako istotny element spójnych ze sobą polityk publicznych prowadzonych przez państwo, m.in. polityki edukacyjnej, przemysłowej, technologicznej i innowacyjnej.

MRiT opracowało w czerwcu 2020 r. dokument pn. Kierunki polityki klastrowej po 2020 r. (dokument do pobrania poniżej), stanowiące podsumowanie prac Grupy Roboczej ds. polityki klastrowej przy Ministerstwie Rozwoju i Technologii, powołanej w lutym 2019 r.

Celem działań prowadzonych na poziomie centralnym jest wzmocnienie koncentracji wysiłków i zasobów na określonej, zidentyfikowanej w drodze otwartego konkursu grupie  Krajowych Klastrów Kluczowych (KKK), rozumianych jako klastry o istotnym znaczeniu dla gospodarki kraju i wysokiej konkurencyjności międzynarodowej.

System wyboru Krajowych Klastrów Kluczowych (KKK) składa się z oceny pięciu obszarów funkcjonowania klastrów: zasoby ludzkie, infrastrukturalne i finansowe, potencjał gospodarczy klastra, tworzenie i transfer wiedzy, działania na rzecz polityk publicznych, orientacja na klienta. Wskazane obszary są niejako narzędziem oceny rozwoju klastra, jak również wskazują kierunek rozwoju polityki klastrowej kraju i priorytety naszego resortu.

Rys: Strategiczne obszary rozwoju klastrów w Polsce, MRiT 2018 r.