Do konwencji genewskiej dołączono 8 szczegółowych protokołów, w tym protokół z Göteborga z 1999 r. w sprawie przeciwdziałania zakwaszeniu, eutrofizacji i powstawaniu ozonu w warstwie przyziemnej. Protokół ten Rada UE zatwierdziła w czerwcu 2003 r., a następnie dokonano jego przeniesienia do prawa unijnego, głównie przez dwa akty prawne z 2001 r.: dyrektywę o krajowym pułapie emisji (2001/81/WE) i dyrektywę o emisjach z dużych obiektów energetycznego spalania.

W Traktacie o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej ustalono dla Polski limity emisyjne wynikające z dyrektywy 2001/81/WE, które określono na poziomie wynikającym z Protokołu z Göteborga (przed zmianą). Polska swoje zobowiązania w zakresie redukcji emisji zrealizowała.

W 2012 r. protokół z Göteborga zmieniono, zaostrzając wymogi co do redukcji krajowych emisji czterech najważniejszych zanieczyszczeń: dwutlenku siarki (SO₂), tlenków azotu (NO_x), innych niż metan lotnych związków organicznych (NMLZO) i amoniaku (NH₃).Po raz pierwszy ujęto też wymogi co do redukcji zanieczyszczenia w postaci drobnego pyłu zawieszonego (PM2,5). Wyznaczono nowe pułapy dla każdego państwa w rozbiciu na poszczególne zanieczyszczenia, które miały obowiązywać od 2020 r. 17 lipca 2017 r. Rada przyjęła decyzję akceptującą w imieniu UE zmianę do protokołu z Göteborga.