Największe ograniczenie zaobserwowano w przypadku ubóstwa ustawowego, które wskazuje na grupę osób uprawnionych do ubiegania się o przyznanie świadczenia pieniężnego z pomocy społecznej. Było ono w porównaniu do 2018 r. mniejsze o 1,9 pkt. proc., osiągając w 2019 r. wartość 9%.

Stopa ubóstwa skrajnego wyniosła 4,2%, co oznacza spadek wskaźnika o 1,2 pkt. proc. r/r. Zatem minimum egzystencji, kiedy to konsumpcja poniżej tego poziomu utrudnia przeżycie i stanowi zagrożenie dla biologicznego rozwoju człowieka, zostało ograniczone. Dotyczyło to przede wszystkim gospodarstw domowych najbardziej zagrożonych ubóstwem, tj. utrzymujących się głównie ze świadczeń społecznych (innych niż emerytury i renty) oraz gospodarstw z co najmniej 3 dzieci poniżej 18. roku życia, mieszkańców wsi i małych miast.

O 1,2 pkt. proc. w relacji do ubiegłego roku zmniejszył się również zasięg ubóstwa relatywnego, granicę którego wyznacza 50% kwoty, którą przeciętnie miesięcznie wydają gospodarstwa domowe w Polsce. Umożliwia to wyodrębnienie tych gospodarstw domowych, których poziom konsumpcji znacząco odbiega od poziomu przeciętnego – w 2019 r. dotyczyło to 13% osób w gospodarstwach domowych.