Łódzki Urząd Wojewódzki w Łodzi

Pełnomocnik Rządu do Spraw Repatriacji udziela repatriantowi, w drodze decyzji, jednorazowo, pomocy ze środków budżetu państwa na:

• pokrycie kosztów przejazdu lub przelotu oraz przewozu mienia do Rzeczypospolitej Polskiej w wysokości dwukrotności ceny biletu kolejowego drugiej klasy od najbliższej miejscu zamieszkania repatrianta za granicą stacji kolejowej do miejsca osiedlenia się w Rzeczypospolitej Polskiej;
• zagospodarowanie i bieżące utrzymanie, w wysokości dwukrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w kwartale poprzedzającym dzień przyznania pomocy;
• pokrycie kosztów związanych z podjęciem w Rzeczypospolitej Polskiej nauki przez osobę małoletnią, podlegającą obowiązkowi szkolnemu w rozumieniu art. 35 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe, w wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia na każde dziecko.

Pomoc, o której mowa powyżej nie przysługuje repatriantom umieszczonym w ośrodku na podstawie decyzji w sprawie przyznania miejsca w ośrodku.

Pomocy, o której mowa powyżej, może udzielić konsul, jeżeli osoba, której wydano wizę krajową w celu repatriacji, nie posiada wystarczających środków na pokrycie kosztów podróży do Rzeczypospolitej Polskiej.

Kwotę stanowiącą równowartość pomocy, o której mowa powyżej, wypłaca starosta właściwy ze względu na miejsce osiedlenia się repatrianta.

Kwoty stanowiące równowartość pomocy wypłaca się w terminie 45 dni od dnia wydania decyzji w tej sprawie.

Starosta właściwy ze względu na miejsce osiedlenia się repatrianta udziela repatriantowi, który przybył do Rzeczypospolitej Polskiej z terytorium, o którym mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3, i który poniósł koszty związane z remontem, adaptacją lub wyposażeniem lokalu mieszkalnego w miejscu osiedlenia się w Rzeczypospolitej Polskiej, na jego wniosek, w drodze decyzji, pomocy finansowej ze środków budżetu państwa na częściowe pokrycie poniesionych, udokumentowanych przez repatrianta kosztów, w wysokości do 6000 zł na jednego repatrianta.

Kwota pomocy, o której mowa powyżej, ulega corocznie od dnia 1 stycznia podwyższeniu w stosunku do analogicznego okresu roku poprzedniego, przy zastosowaniu wskaźnika wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów, ogłaszanego w komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w terminie 15 dni po upływie trzeciego kwartału.

Pomoc, o której mowa powyżej nie przysługuje repatriantom umieszczonym w ośrodku na podstawie decyzji w sprawie przyznania miejsca w ośrodku.

Kwotę stanowiącą równowartość pomocy, o której mowa powyżej, wypłaca starosta właściwy ze względu na miejsce osiedlenia się repatrianta.

Zadania starosty są zadaniami zleconymi z zakresu administracji rządowej.

Repatriant składa wniosek, o którym mowa powyżej osobiście do starosty, w terminie 2 lat od dnia nabycia przez repatrianta obywatelstwa polskiego.

W przypadku repatrianta będącego osobą małoletnią lub ubezwłasnowolnioną całkowicie wniosek składają jego rodzice lub opiekunowie prawni albo jedno z rodziców lub jeden z opiekunów prawnych.

Wniosek składa się na formularzu, który zawiera następujące dane dotyczące wnioskodawcy:

• imię (imiona) i nazwisko;
• nazwisko rodowe;
• imiona rodziców;
• nazwisko rodowe matki;
• datę urodzenia;
• adres miejsca zamieszkania.

Do wniosku dołącza się:

• kopię dowodu osobistego wnioskodawcy, a jeżeli wnioskodawcą jest osoba małoletnia – kopię dowodu osobistego repatrianta, pod którego opieką pozostaje;
• dowód poniesienia kosztów, o których mowa w art. 17 ust. 2 ustawy, a w przypadku osoby małoletniej, dowód poniesienia kosztów przez repatrianta, pod opieką którego pozostaje.

Kwoty stanowiące równowartość pomocy wypłaca się w terminie 45 dni od dnia wydania decyzji w tej sprawie.

Starosta, który jest właściwy ze względu na miejsce zamieszkania repatrianta, realizuje aktywizację zawodową repatrianta (art.23 ustawy o repatriacji):

Repatriantowi, który nie ma możliwości samodzielnego podjęcia pracy, może zapewnić aktywizację zawodową poprzez zwrot części kosztów, poniesionych przez repatrianta na podniesienie jego kwalifikacji zawodowych.

Pracodawcy, który zatrudnia repatrianta, może dokonać zwrotu części kosztów, poniesionych przez pracodawcę na utworzenie stanowiska pracy dla repatrianta, jego przeszkolenie, wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenia społeczne.

Zwrotu kosztów, poniesionych na aktywizację zawodową, można dokonywać w okresie nie dłuższym niż 5 lat od dnia nabycia przez repatrianta obywatelstwa polskiego. Każda z form aktywizacji zawodowej, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 2, może być zastosowana tylko raz.

Zwrot części kosztów, poniesionych przez repatrianta na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, następuje na podstawie umowy, zawartej pomiędzy starostą a repatriantem. Wysokość zwracanej kwoty stanowi połowę kosztów, związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych, nie więcej jednak, niż równowartość dwukrotnego, przeciętnego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym zawarcie umowy.

Zwrot części kosztów, poniesionych przez pracodawcę na przeszkolenie repatrianta, wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenia społeczne, następuje na podstawie umów, zawartych pomiędzy starostą a pracodawcą. Łączna kwota zwrotu poniesionych przez pracodawcę kosztów, zawiązanych z aktywizacją zawodową repatrianta, nie może przekroczyć dwunastokrotnego, przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia pierwszej z umów. Starosta może dokonywać zwrotu poniesionych przez pracodawcę kosztów pod warunkiem nawiązania z repatriantem stosunku pracy na co najmniej 24 miesiące. Zwrotu kosztów dokonuje się przez okres do 12 miesięcy od dnia nawiązania stosunku pracy z repatriantem. Zwrot kosztów obejmuje koszty do wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, obowiązującego w grudniu roku poprzedniego, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów, w okresie miesięcznym, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy.

Przeszkolenie, mające na celu podniesienie kwalifikacji zawodowych repatrianta (przyuczenie do zawodu, przekwalifikowanie, podniesienie kwalifikacji zawodowych w ramach stosunku pracy, wykonywanie przez repatrianta zadań lub czynności w siedzibie przyszłego pracodawcy bez nawiązywania stosunku pracy) powinno trwać nie dłużej niż 6 miesięcy, a w przypadkach uzasadnionych programem szkolenia, nie dłużej niż 12 miesięcy. Pracodawca otrzymuje zwrot kosztów przeszkolenia w wysokości trzykrotnego, przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia umowy, pod warunkiem nawiązania z repatriantem stosunku pracy na co najmniej 24 miesiące.

Formy aktywizacji zawodowej są finansowane w formie dotacji celowej ze środków wyodrębnionych na te zadania w budżetach wojewodów. Starosta organizujący aktywizacje zawodową repatriantów może ubiegać się o środki na ten cel, składając wniosek do właściwego miejscowo wojewody. Zadania starosty w omawianym zakresie są zadaniami z zakresu administracji rządowej.