Centralna Szkoła
Państwowej Straży Pożarnej

21 grudnia 2021 r. w Centralnej Szkole PSP w Częstochowie odbyło spotkanie uczestników strajku podchorążych Wyższej Oficerskiej Szkoły Pożarniczej z kadetami i kadrą CS PSP.

Jan Kaczmarzyk, Tomasz Gartowski, Marek Pisarek, Jerzy Mysłek wspominali, jak doszło do strajku, przedstawili całą chronologię wydarzeń związanych ze strajkiem. Opowiedzieli swoje losy po strajku. Miał miejsce pokaz fotografii.

Niniejsze wydarzenie było żywą lekcją historii osób, które 40 lat temu podjęły walkę o WOSP, o jej demokratyczny status i samorządność.  Wyrażając szacunek do tamtych niezwykle ważnych i emocjonujących wydarzeń zebrani kadeci oraz kadra Szkoły oddali należny hołd bohaterom tamtych wydarzeń.

Przedstawiono genezę i przebieg strajku oraz podzielono się wspomnieniami i przemyśleniami. Spotkaniu towarzyszyły prezentacje oraz fotografie związane z tamtymi wydarzeniami.

Strajk podchorążych WOSP w 1981 r. był strajkiem sumień, strajkiem motywowanym wiernością swemu powołaniu i solidarnością ze współrodakami. Spotkanie było wyrazem szacunku do historii tych ważnych dni z listopada i grudnia 1981 r. oraz wszystkich osób, którym strajk w WOSP nie jest obcy. Niech nasza uczelnia i jej dorobek łączą całe środowisko pożarnicze i akademickie.

Z kart historii:

STRAJK PODCHORĄŻYCH WYŻSZEJ OFICERSKIEJ SZKOŁY POŻARNICZEJ

W nocy z 24 na 25 listopada 1981 r. studenci-podchorążowie ówczesnej Wyższej Oficerskiej Szkoły Pożarniczej rozpoczęli strajk okupacyjny wymierzony w komunistyczne władze. Był to protest w obronie niezależności polskich uczelni, a przede wszystkim w obronie honoru polskiego munduru. Studenci-podchorążowie nie zgadzali się na podporządkowanie zapisom ustawy o wyższym szkolnictwie wojskowym, które zakładały, iż podchorążowie mogli być kierowani do tłumienia społecznych protestów. Podchorążowie przeciwstawiali się występowaniu w roli funkcjonariuszy represyjnego systemu. Pragnęli chronić ludzkie życie i mienie. Składamy hołd ich męstwu i poświęceniu. W „Marszu Strajkowym Podchorążych” ukazana jest ich odwaga i determinacja:

Podporą duchową w najtrudniejszych chwilach była posługa bł. ks. Jerzego Popiełuszki. „Uczył, jak pozbyć się nienawiści, jak zachować godność chrześcijanina i patrioty. Wierzył, że prawda i sprawiedliwość zawsze zwyciężą”. Bądź człowiekiem publicznej służby, dobrym Polakiem i „zło dobrem zwyciężaj” – to zasady, którymi kierowali się uczestnicy strajku. Warszawiacy, rodzice, delegaci z uczelni wyższych i wielkich zakładów pracy gromadzili się pod murami WOSP, solidaryzując się ze strajkującymi. Walka odniosła moralne zwycięstwo, pomimo późniejszej brutalnej pacyfikacji strajku, która nastąpiła 2 grudnia 1981 r. Studentów i wykładowców siłą usunięto ze Szkoły, często bez możliwości powrotu. Zajęcia wznowiono na początku lutego 1982 r. Odtąd Uczelnia nosi nazwę Szkoła Główna Służby Pożarniczej. Strajk podchorążych i pracowników to jeden z ostatnich akordów posierpniowego czasu nadziei, ale poprowadził też do wolnej Polski.

PACYFIKACJA STRAJKU PODCHORĄŻYCH WYŻSZEJ OFICERSKIEJ SZKOŁY POŻARNICZEJ

24.11.1981 r.

• 18.00 – ogłoszenie przez Komendanta WOSP stanu podwyższonej gotowości bojowej, w odpowiedzi na próbę zwołania wiecu przez podchorążych, którzy mieli dyskutować nad projektem nowej ustawy o szkolnictwie wyższym, opracowanym pod kierunkiem prof. Resicha.
• 18.30 – w ciemnym korytarzu zostaje zatrzymanych pięciu podchorążych, padają okrzyki: «stój, bo strzelam».
• 22.00 – Komendant zezwala wejść na teren uczelni studentom III i IV roku.
• 23.00 – odbywa się wiec, na którym proklamowano strajk okupacyjny i wybrano Komitet Strajkowy, który opracował zgłoszone przez podchorążych postulaty:

1. Wprowadzenie poprawki do projektu ustawy o szkolnictwie wyższym, opracowanego przez prof. J. Resicha, na pierwszym posiedzeniu Komisji Sejmowej w dniu 27.11.1981 r. do art. 5 pkt 2 (mówiącego o wyłączeniu z ustawy o szkolnictwie cywilnym szkół MSW i MON) – dodać «nie dotyczy WOSP».
2. Wyciągnięcie konsekwencji w stosunku do osób stosujących przemoc fizyczną oraz osób, które o tym decydowały.
3. Przybycie na teren uczelni Komisji Mieszanej z MSW, Ministerstwa Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki oraz Komendy Głównej Straży Pożarnej w celu podjęcia rozmów odnośnie [do] wysuniętych żądań.
4. Niewyciągania żadnych konsekwencji w stosunku do osób biorących udział w strajku.

 
02.12.1981 r.

• 10.15 – następuje atak na WOSP; grupa specjalna do zwalczania terrorystów, uzbrojona w broń maszynową, otwiera bramy szkoły. Z helikoptera zostaje zrzucona grupa antyterrorystów, która opanowuje uczelnię. Podchorążowie zgromadzeni w auli nie stawiają żadnego oporu.
• W odwodach ZOMO pozostają oddziały w liczbie ok. 5 tys. milicjantów, przewidziane do użycia w razie stawienia czynnego oporu.
• Zostają zatrzymani działacze «Solidarności», w tym: Seweryn Jaworski, Marek Hołuszko – Straż Robotnicza. Krystyna Kolasińska – członek «Solidarności» i Komitetu Strajkowego – zostaje pobita i z obrażeniami przewieziona do szpitala.
• 13.00 – wszyscy podchorążowie zostają przewiezieni na dworce PKP w Warszawie.
• W godzinach wieczornych grupa 229 podchorążych znajduje azyl w gmachu Politechniki Warszawskiej, w której razem ze studentami tej uczelni strajkuje do 6.12.1981 r.