Edukacja Ekologiczna

Pomimo, że w Polsce góry zajmują mniej niż 10% powierzchni kraju, mamy trzy duże i znacząco odrębne przyrodniczo łańcuchy górskie – Sudety, Góry Świętokrzyskie oraz najwyższe i najbardziej rozległe - Karpaty.  Powierzchnia polskiej części Karpat to 19 600 km2, co stanowi około 6% ogólnej powierzchni kraju. Karpaty są niezmiernie bogatym centrum różnorodności biologicznej, krajobrazowej i kulturowej. Lesistość (41,4%) jest tu znacznie większa niż średnia lesistość reszty kraju (ok.30%). W Karpatach rośnie około 1,7tys. gatunków roślin, co stanowi ¾ całej flory Polski! 45 spośród nich to endemity, gatunki nie występujące nigdzie indziej. W Polsce tylko górskie rejony Karpat mogą się pochwalić obecnością wszystkich trzech dużych drapieżników - niedźwiedzia brunatnego, rysia i wilka. Dogodne warunki do życia znalazły tu także żubry i żbiki. Między innymi dlatego w polskiej części Karpat utworzono aż sześć parków narodowych: Babiogórski PN, Tatrzański PN, Pieniński PN, Gorczański PN, Magurski PN oraz Bieszczadzki PN.

Aby zachować walory przyrodnicze i krajobrazowe a także dziedzictwo kulturowe Karpat 22 maja 2003 r. w Kijowie przyjęta została Ramowa Konwencja o ochronie i zrównoważonym rozwoju Karpat. Konwencja Karpacka jest drugą w skali świata, po Konwencji Alpejskiej, wielostronną umową międzynarodową dotyczącą pojedynczego regionu górskiego, ustanowioną na zasadach traktatowych prawa międzynarodowego. Stronami Konwencji Karpackiej jest siedem państw regionu karpackiego: Republika Czeska, Rzeczpospolita Polska, Rumunia, Republika  Serbii, Republika Słowacka, Ukraina
i Węgry. Polska ratyfikowała Konwencję Karpacką 27 lutego 2006 r i stosuje się ją do obszaru określonego granicami administracyjnymi 200 gmin położonych w województwach śląskim, małopolskim i podkarpackim. W listopadzie ubiegłego roku Polska objęła przewodnictwo Konwencji Karpackiej i przez trzy kolejne lata będzie kierować jej pracami.