Wzmocnienie wschodniej flanki NATO
Podczas odbywającego się w 2016 roku w Warszawie szczytu NATO – w celu wzmocnienia potencjału do odstraszania i obrony Sojuszu jego członkowie podjęli decyzję o ustanowieniu tzw. wzmocnionej wysuniętej obecności (eFP - enhanced forward presence) na wschodniej flance NATO. Wspomniana obecność wojskowa ma charakter obronny, proporcjonalny do ewentualnych wyzwań i jest w pełni zgodna z prawem i zobowiązaniami międzynarodowymi. Stanowi ona również dowód na realizację idei efektywnej obrony kolektywnej przyświecającej całemu Sojuszowi i jest namacalnym przypomnieniem faktu, że atak na jedno z państw NATO jest równoznaczny z atakiem na wszystkich członków Paktu Północnoatlantyckiego.
Siły wchodzące w skład eFP zostały w pełni rozmieszczone w lipcu 2017 r. i obejmują cztery wielonarodowe grupy bojowe wielkości batalionu (idea eFP zakłada ich trwałą obecność przy jednoczesnym rotacyjnym systemie realizacji powierzonych im zadań). Siły niezbędne do utworzenia batalionowych grup bojowych są zapewniane przez państwa ramowe oraz sojuszników wnoszących swój wkład na zasadzie dobrowolności.
Państwami ramowymi tworzącymi batalionowe grupy bojowe na Łotwie, Litwie, w Estonii i Polsce są odpowiednio: Kanada, Niemcy, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone. Siły pochodzące z tych krajów wzmacniane są przez żołnierzy z innych państw sojuszu – na Łotwie są to mundurowi z: Albanii, Czech, Islandii, Włoch, Czarnogóry, Polski, Słowacji, Słowenii i Hiszpanii; na Litwie z: Belgii, Czech, Islandii, Luksemburga, Holandii i Norwegii; w Estonii z: Danii, Francji i Islandii oraz Chorwacji, Rumunii i Wielkiej Brytanii w Polsce. Należy tu podkreślić, że Polska odgrywa w inicjatywie eFP szczególną rolę - jest równocześnie jednym z państw gospodarzy, ale jest również państwem delegującym swoje siły do jednej z grup.
Żołnierze z ponad 20 krajów wchodzących w skład NATO działają dziś wspólnie na rzecz kolektywnego bezpieczeństwa jego członków. Stanowi to silny wyraz jedności i solidarności sojuszniczej.
Należy tu podkreślić, że wszystkie grupy bojowe działają w porozumieniu z siłami zbrojnymi kraju gospodarza i są przez cały czas obecne na jego terytorium. Szczególnie istotne jest również to, że wspomniane formacje nie są identyczne, ich skład jest dostosowany m.in. do warunków geostrategicznych panujących w miejscu ich dyslokacji – takie kształtowanie potencjału grup bojowych ma na celu maksymalne wzmocnienie ich skuteczności bojowej w danych warunkach operacyjnych.
Wszystkie batalionowe grupy bojowe dowodzone są z poziomu NATO za pośrednictwem Dowództwa Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego w Szczecinie, ponadto dwa dodatkowe dowództwa szczebla dywizyjnego koordynują działania szkoleniowe i przygotowawcze przynależnych im batalionowych grup bojowych - są to odpowiednio: działające od grudnia 2018 roku Dowództwo Wielonarodowej Dywizji Północny-Wschód zlokalizowane w Elblągu (dowództwo to ściśle współpracuje z grupami bojowymi w Polsce i na Litwie) oraz uzupełniające je i współpracujące z batalionowymi grupami bojowymi w Estonii i na Łotwie Dowództwo Wielonarodowej Dywizji Północ, które zostało aktywowane przez NATO w październiku 2020 roku (wysunięte elementy tego dowództwa znajdują się w Adazi na Łotwie, natomiast jego główne struktury znajdują się w duńskim Karup).