Mazowiecki Urząd Wojewódzki w Warszawie

Krzyżem Orderu Krzyża Niepodległości odznaczeni zostali Pani Teresa Keltau oraz Pan Zbigniew Kozierkiewicz.

Teresa Keltau posiada uprawnienia kombatanckie nadane z tytułu przynależności do Armii Krajowej od kwietnia 1943 r. do lipca 1944 r., tj. 1 rok 4 miesiące. W 1941 r. wstąpiła do ruchu oporu (AK). W marcu 1943 r. formalnie zaprzysiężona do Armii Krajowej w Rembertowie, pod pseudonimem „Kocka" pełniła służbę łączniczki w komórce łączności VII Obwodu AK „Obroża” Okręgu Warszawa AK. Po przeszkoleniu utrzymywała łączność pomiędzy Szefem Łączności III Rejonu „Dęby" w Rembertowie, por. Tadeuszem Leśnikowskim ps. „Desant” (zamordowany przez UB w 1950 r. na Rakowieckiej, zidentyfikowany przez IPN w październiku 2018 r.), a Komendą Obwodu w Warszawie. Według zaświadczenia weryfikacyjnego Głównej Komisji Weryfikacyjnej AK w Londynie w konspiracji była do czasu rozwiązania Armii Krajowej w styczniu 1945 r. Odznaczona Medalem Wojska i Krzyżem Armii Krajowej (Londyn).

Zbigniew Kozierkiewicz posiada uprawnienia kombatanckie z tytułu przynależności do Armii Krajowej od września 1943 r. do kwietnia 1944 r. i udziału w Powstaniu Warszawskim od sierpnia 1944 r. do sierpnia 1944 r. Do Armii Krajowej wstąpił w listopadzie 1943 r. jako żołnierz Oddziału Bezpieczeństwa Komendy Głównej Lotnictwa AK dowodzonego przez por. Tadeusza Gaworskiego ps. „Lawa”. Brał udział w szkoleniu, pomagał w produkcji amunicji oraz uczestniczył w akcjach rozbrajania Niemców. W kwietniu 1944 r. aresztowany i po paru dniach wypuszczony dzięki staraniom rodziców i organizacji. Po wybuchu Powstania Warszawskiego, podczas przebijania się na Okęcie w rejonie ul. Grójeckiej oddział został ostrzelany i w wyniku nierównej walki rozproszony. Pan Zbigniew Kozierkiewicz wycofał się z częścią oddziału do podwarszawskich Lasów Sękocińskich. Po dwóch dniach na swoją prośbę i za zgodą dowódcy rozstał się z oddziałem i powrócił na Mokotów. Tam dołączył do Kompanii 0-2 Pułku AK „Baszta” dowodzonej przez ppor. Witolda Janiszewskiego „Withala”. Raniony podczas walk w końcu sierpnia, później pełnił służbę wartowniczą pilnując niemieckich jeńców. Po upadku Powstania Warszawskiego i zakończeniu walk na Mokotowie został rozpoznany przez nich podczas formowania kolumny jenieckiej i pobity. Podczas transportu do obozu uciekł z obozu przejściowego w Skierniewicach, znalazł się w Kielcach. Tam został aresztowany i w październiku 1944 r. wywieziony na roboty do fabryki w miejscowości Hard k. Bregenz. Po nieudanej próbie ucieczki został aresztowany i osadzony w więzieniu w Bregenz, a następnie przetrzymywany w obozie karnym Innsbruck-Reichenau. W maju 1945 r. został uwolniony przez wojska amerykańskie a w lipcu tego roku wrócił do kraju.

Order Krzyża Niepodległości, będący kontynuacją ustanowionego rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 29 października 1930 r. Krzyża Niepodległości, jest nagrodą ustanowioną w 2010 r. dla osób, które w latach 1939-1956 jako ochotnicy lub podejmując się służby ponad wymaganą od nich miarę położyły zasługi w obronie niepodległości Państwa Polskiego.

Order Krzyża Niepodległości dzieli się na dwie klasy:

• klasa I – Krzyż z Mieczami Orderu Krzyża Niepodległości,
• klasa II – Krzyż Orderu Krzyża Niepodległości.

Order Krzyża Niepodległości może być nadany:

1) Krzyż z Mieczami Orderu Krzyża Niepodległości – osobom, które walczyły z bronią w ręku o niepodległość i suwerenność Ojczyzny z niezwykłym poświęceniem lub walką tą kierowały.

2) Krzyż Orderu Krzyża Niepodległości – osobom, które przez znaczący czas lub w sytuacji skrajnego zagrożenia broniły niepodległości i suwerenności Ojczyzny, walczyły o jej odzyskanie lub podtrzymywały funkcjonowanie instytucji i tradycji Rzeczypospolitej Polskiej.

Kapitułę Orderu Krzyża Niepodległości tworzą Kanclerz Orderu oraz pięciu członków Kapituły, powoływanych przez prezydenta RP spośród Kawalerów tego Orderu, na pięć lat. Kapituła wybiera ze swego grona Zastępcę Kanclerza Orderu i Sekretarza Kapituły.