Zespół Państwowych Szkół Muzycznych
im. F. Nowowiejskiego w Szczecinie

Ur. 7 II 1877 w Wartemborku (Barczewo), zm. 20 I 1946 w Poznaniu, pol. kompozytor, dyrygent, organista i pedagog. Studia muz. i muzykol. odbywał w Berlinie, Ratyzbonie i Pradze. 1902–05 występował jako dyrygent w Europie, Azji i Afryce. 1905–09 działał jako pedagog w Berlinie. 1909–14 był dyr. Towarzystwa Muz. w Krakowie, 1919–26 prof. konserw. w Poznaniu, 1931–32 dyrygentem tamtejszej orkiestry symf., później poświęcił się wyłącznie działalności kompozyt. – Dzieła N., a zwłaszcza jego oratoria, zyskały świat. rozgłos i były wykonywane na wielu estradach Europy i Ameryki. Należą do nich: Quo Vadis (wg H. Sienkiewicza, 1903), Powrót syna marnotrawnego (1901) i Znalezienie Św. Krzyża (1905). Za swą twórczość N. uzyskał szereg nagród krajowych i zagranicznych: Akad. Berlińskiej, im. G. Meyerbeera w Rzymie, im. L. van Beethovena w Bonn, w 1935 państw. nagrodę muz. i in. Obok twórczości oratoryjnej uprawiał niemal wszystkie formy muzyki instr. i wok. – napisał 5 symfonii (1903–40), poematy symf. Beatrice (1903), Nina (1904), Ellenai (1915); liczne uwertury, m.in. Swaty polskie (1903); koncerty: fort. (1941) i wioloncz. (1938); szereg utworów kamer., fort. i org., m.in. 9 symfonii na org. (wyróżnione przez The Organ Music Society w Londynie, 1931). Dużą część jego obfitej twórczości wok. stanowią utwory rel. – msze, offertoria, pieśni. Z 9 oper N. największą popularność zyskała Legenda Bałtyku (Poznań 1924). Nadto napisał wiele cyklów pieśni chór. i solowych oraz poemat na sopran i ork. Róże dla Safo do słów M. Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej (1935–39). N. jest twórcą hymnu do słów M. Konopnickiej Nie rzucim ziemi skąd nasz ród (Rota). Lit.: F.N. 1877–1946. Zarys biograficzny, Olsztyn 1968, 21977; F.M. Nowowiejski, K. Nowowiejski Dookoła kompozytora. Wspomienia o ojcu, Poznań 1968; N.F. W setną rocznicę urodzin, Olsztyn 1978 (praca zbiorowa).

 źródło: Encyklopedia muzyki PWN © Wydawnictwo Naukowe PWN

Ważne uroczystości szkolne rozpoczynają się: wprowadzeniem Sztandaru Szkoły, Hymnem Państwowym oraz pieśnią „Gdzie pod wodą biją srebrne dzwony” autorstwa: Pawła Pieńkowskiego (słowa) oraz Jakuba Kraszewskiego (muzyka), która jest Hymnem Szkoły. Nawiązuje ona w swej treści do opery Feliksa Nowowiejskiego „Legenda Bałtyku” i w ten sposób wiąże nas jeszcze bardziej z naszym patronem.

słowa: Paweł Pieńkowski, muzyka: Jakub Kraszewski

Gdzie pod wodą biją srebrne dzwony,
gdzie w Bałtyku gród trwa zatopiony,
tam się burzą fale
- legenda trwa.

Gdzie w odmętach lśnią spiżowe bramy,
tam od wieków świat poetom znany,
tam melodia wraca znów
z szumem fal.

Niech się niesie z wiatrem nad pomorskie lasy
do gryfich gniazd,
niech po ścieżkach biegnie strun
i w akordzie łączy nas.
Niech się niesie z wiatrem nad pomorskie lasy
do gryfich gniazd,
i w akordzie łączy nas.

Gdzieś przy placu szyby w deszczu grały,
przy fontannie przysiadł orzeł biały,
szukał, w których oknach ta
muzyka gra.

Po uliczce starym brukiem krytej
przemknął uczeń z nutowym zeszytem
i historia wraca znów
z nowych kart.

Niech się niesie z wiatrem nad pomorskie lasy
do gryfich gniazd,
niech po ścieżkach biegnie strun
i w akordzie łączy nas.
Niech się niesie z wiatrem nad pomorskie lasy
do gryfich gniazd,
i w akordzie łączy nas.

Recenzja z Kuriera Szczecińskiego, czerwiec 1964 r.
Antoni Huebner: XX-lecie Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Szczecinie

Po Liceum Muzycznym w Gdańsku i Szkole Muzycznej w Kwidzyniu imię Feliksa Nowowiejskiego otrzymała w tych dniach Państwowa Średnia Szkoła Muzyczna w Szczecinie.

Nowowiejski związany był biograficznie z ziemią szczecińską przed I wojną światową. Pisał swoje opusy w Świnoujściu, jako bodaj pierwszy kompozytor polski na tej ziemi. Tłem opery „Legenda Bałtyku” jest Wineta, dumne miasto słowiańskie, ongiś wznoszące się na miejscu obecnego Wolina. „Legenda” po świetnej premierze powojennej w Poznaniu z r. 1955 grana była następnie w Rostocku i Wrocławiu, a obecnie cieszy się wielkim powodzeniem w Operze Łódzkiej.

Marynistyka Nowowiejskiego obejmuje ponadto liczne pieśni solowe i chóralne, a także zaznaczyła się w jego symfoniach i twórczości fortepianowej.

W uroczystości nadania imienia Feliksa Nowowiejskiego PŚSM w Szczecinie brali udział synowie kompozytora, z których jeden grał z dużym blaskiem wirtuozowskim utwory fortepianowe sławnego ojca (m. in. efektowną i nastrojową „Gontynę w Arkonie”). Drugi — literacko barwnie objaśniał tę muzykę.

Następnie Szkoła popisywała się wysokim poziomem artystycznym. Warto zaznaczyć, że w czasie niedawnego zjazdu średnich uczelni muzycznych z terenów zachodnio-północnych w Świdnicy, wysunęła się na czoło. Tamże szczególnie podkreślano muzykowanie zespołowe, śpiew solowy i klasę fortepianu. Na uroczystości zaimponowały m. in. symfoniczna orkiestra szkolna pod batutą prof. A. Popiałkiewicza (uwertura „Egmont” Beethoven) oraz chór szkolny kierowany przez prof. J. Szyrockiego, subtelnie i ciekawie interpretujący pieśni pomorskie i warmińskie Nowowiejskiego.