Jej celem jest wdrożenie do polskiego porządku prawnego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/54/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie środków ułatwiających korzystanie z praw przyznanych pracownikom w kontekście swobodnego przepływu pracowników. Dyrektywa określa środki, jakie powinny być zapewnione we wszystkich państwach członkowskich, w celu ułatwienia obywatelom państw Unii Europejskiej i Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz członkom ich rodzin korzystania z uprawnień określonych przepisami unijnymi o swobodnym przepływie pracowników,  czyli w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr  492/2011 z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Unii.

Dyrektywa 2014/54/UE nakłada obowiązek wskazania instytucji, które będą realizowały zadania związane z: promocją równego traktowania mobilnych pracowników - w przypadku Polski będzie to Pełnomocnik Rządu ds. Równego Traktowania; monitorowaniem ograniczeń w zakresie swobodnego przepływu pracowników, zapewnianiem informacji, zlecaniem niezależnych badań, publikowaniem niezależnych raportów i rekomendacji ora pełnienie funkcji pukntu kontaktowego – w przypadku Polski będzie to minister własciwy ds. pracy, czyli Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej; zapewnienia niezleżnego poradnictwa prawnego w zakresie uprawnień pracowników mobilnych UE - w przypadku Polski będzie to Państwowa Inspekcja Pracy.

20 maja 2016 r. ustawa została opublikowana w Dzienniku Ustaw (poz. 691) i wejdzie w życie po 14-dniowym okresie vacatio legis, tj. 4 czerwca 2016 r.

Obowiązek zapewnienia przewidzianych w dyrektywie 2014/54/UE instrumentów wsparcia  dotyczy wszystkich państw członkowskich, a co za tym idzie będą mogli korzystać z nich obywatele polscy przemieszczający się w ramach unijnej swobody przepływu pracowników, co przyczyni się do skutecznego zabezpieczenia ich praw w innych państwach członkowskich, które także są zobowiązane wdrożyć tę dyrektywę do dnia 21 maja 2016 r.