Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 18 listopada 2014 r. orzekł, że art. 17 ust. 5 pkt 4 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych, w brzmieniu obowiązującym do 13 października 2011 r., w zakresie, w jakim uniemożliwia przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego rodzicowi (opiekunowi faktycznemu), który rezygnuje z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością sprawowania opieki, o której mowa w art. 17 ust. 1 tej ustawy, nad niepełnosprawnym dzieckiem, w sytuacji, gdy drugi z rodziców (opiekunów faktycznych) ma ustalone prawo do świadczenia pielęgnacyjnego na inne dziecko w rodzinie, jest niezgodny z art. 71 ust. 1 zdanie drugie Konstytucji.

Wyrok został opublikowany w Dzienniku Ustaw z dnia 26 listopada 2014 r., poz. 1652.

Skutkiem powyższego wyroku, osoby, które w przeszłości otrzymały decyzje o odmowie przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie art. 17 ust. 5 pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych w brzmieniu obowiązującym do 13 października 2011 r., zgodnie z art. 145a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 267, z późn. zm.), w  terminie jednego miesiąca od dnia ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego, tj., zgodnie z art. 57 § 3 i 4 Kodeksu postępowania administracyjnego, do dnia 29 grudnia 2014 r. włącznie, mają prawo wnieść skargę o wznowienie postępowania.

Organem administracji publicznej właściwym w sprawie rozpatrzenia skargi jest organ, który wydał w sprawie decyzję w ostatniej instancji. Jeżeli organ ten stwierdzi istnienie podstaw do uchylenia decyzji na podstawie art. 145a Kpa, uchyli decyzję wydaną stronie na podstawie przepisu uznanego za niezgodny z Konstytucją i wyda nową decyzję ustalającą prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, bez zastosowania tego przepisu.